Is de kou tussen de amateurclubs en de KNVB, die woensdag de competitieindelingen bekendmaakte, werkelijk uit de lucht of is er alleen sprake van tijdelijke opklaringen? De discussie over de beloftenteams maakt dat de voetbalpiramide wankelt. De conclusie: terug bij af.
De regen kwam met bakken uit de hemel terwijl de vertegenwoordigers van de amateurclubs in de Tweede en Derde Divisie hun auto’s richting Zeist stuurden. In de sfeer van de afgelopen dagen kon er maar één schuldige worden aangewezen voor de onophoudelijke stroom water die op de Zeister bossen neerdaalde: de KNVB en in het bijzonder directeur amateurvoetbal Jan Dirk van der Zee. ‘Het is populair en lekker makkelijk om tegen de KNVB aan te trappen, maar ook wij staan absoluut aan de zijde van het voetbal. Wij staan niet aan de andere kant, zijn geen vijand. We moeten dit samen oplossen.’
Mooie woorden van de directeur en er zit misschien nog wel een kern van waarheid in ook. Maar wie de confrontatie tussen de bond en de belangrijkste amateurclubs de laatste weken volgt, weet dat het vormen van een kabinet momenteel een makkelijkere opgave is. Van der Zee moet achter zijn bureau moedeloos hebben zitten staren naar het grote niets, hopend op een geniale ingeving. Het hoofdpijndossier is een migraineproject geworden. De directeur moet zich wanen in een doolhof waarin niemand ook maar enig idee heeft waar de uitgang is.
De meningen vliegen over en weer, de mails die het postvak-IN binnen denderen bevatten grote woorden, de media worden gebruikt om standpunten te uiten. ‘Het is een complexe discussie’, weet de bekritiseerde directeur als geen ander. ‘De sfeer was woensdagavond geladen, soms emotioneel. Ik snap dat zeker. Het gaat over ons voetbal en ieder heeft zijn eigen belangen. Dat laatste maakt het lastig. Er is geen eensgezindheid. Ik hoop echt dat er goede woordvoerders komen die alle clubs kunnen vertegenwoordigen. Dat maakt het overzichtelijker en duidelijker voor iedereen.’ Dat laatste laat Van der Zee de toehoorders overduidelijk weten. ‘Ik wil niet nog een jaar dit gezeik’, vat hij het plotseling fel samen in voor iedereen begrijpelijke voetbaltaal.
D-Day werd het al genoemd, het zou gaan donderen, er waren dreigementen. De amateurs waren het zat. Van der Zee kon een bewapend leger voetbalbestuurders tegenover zich verwachten. De inleidende beschietingen waren hevig geweest. Soms op de man, soms ongenuanceerd, vaak emotioneel, maar meestal gemeend. Van der Zee had het allemaal zien gebeuren. ‘Welkom in de wereld van het voetbal’, noemde hij het. ‘Ik heb ook veel nuance gehoord. Dat is goed, we moeten tot een oplossing komen. Wij zijn 127 jaar geleden opgericht om met elkaar een competitie vorm te geven. Om te zorgen dat ploegen tegen elkaar kunnen voetballen. Dan moet je samen bepalen hoe je dat doet. Dat geldt nog steeds.’ De eerste handreiking kwam van Van der Zee: geen nieuwe instroom van beloftenploegen de komende twee seizoenen.Terug naar de tekentafel moet Van der Zee. Gedwongen door de clubs. Het betekent dat alle zaken aangaande de piramide tegen het licht gehouden dienen te worden. ‘Niet alleen het beloften-verhaal, alles’, legt Van der Zee uit. ‘Bij de clubs heeft het beloftenverhaal de overhand, omdat de eensgezindheid er op dat punt absoluut is. Ze hebben er allemaal grote moeite mee. Dat kwam in hun evaluatie al naar voren en dat zal uit onze evaluatie ook blijken, denk ik. Met de conclusie en de aanbevelingen gaan we aan de slag. Die moeten leidend zijn als we alles opnieuw tegen het licht houden.’