Aanvoerder Bryan Linssen (29) neemt afscheid van Vitesse. In een openhartig gesprek vertelt hij over de huidige crisis in Arnhem, de pijn bij het vertrek van zijn trainer en over zijn toekomstplannen. Die liggen niet in Nederland, of die ene club moet toch nog komen.
We zwijgen. Om ons heen rennen opgewonden journalisten, Mo Allach loopt even verderop voor de dertiende keer hetzelfde loopje door de gang. Handen in de zakken, hoofd naar beneden. De persvoorlichtster wordt omringd door mediamensen die iets willen. Zijn telefoon trilt, maar de lijkbleke Bryan Linssen merkt het niet eens. Heerenveen is dus het Waterloo geworden. De Russische beer Leonid Slutsky is geveld. Het is vijftien minuten na de vijfde nederlaag op rij. Vijf minuten nadat zijn favoriete trainer het begrip stilte een nieuwe dimensie heeft gegeven. ‘Wat moet ik tegen hem zeggen? Dit is ook onze schuld.’
De man met wie we normaal altijd lachen, is nu groggy als een bokser die voor de zesde keer tegen het canvas is gegaan. Zijn grote coachjas reikt bijna tot zijn enkels en onderwijl worden de ogen nat. Niet dat hij zo van de sentimentele is, maar de volle directe op het veld, wordt nu nog even gevolgd door de nekslag. We kijken samen hoe zijn trainer sereen zijn verhaal doet voor de camera’s. ‘In Rusland moet je een man zijn op dit soort momenten, dan hoor je geen emoties te tonen’, verklaart Slutsky zijn modus.
Linssen loopt al te lang in het voetbal rond om nog in paniek te raken. ‘Deze wereld is keihard. Het maakt niet uit hoe aardig je bent. Uiteindelijk moet je winnen. Maar dit is echt een dreun. Weet je, deze man is echt zo’n geweldige vent en wij laten hem zakken. Zo voelt het.’ Peinzend kijkt hij naar de mediamensen die allemaal in standje alarm zijn gesprongen en hun redacties zo goed mogelijk op de hoogte houden van de Russische bom in het Abe Lenstra Stadion. De laatste twee uur is hij in alle mogelijke emotionele segmenten geweest. De hele week had hij gewacht op deze avond.
