Voor Calvin Stengs (20) kwam eind vorig jaar een eind aan veertien maanden blessureleed. Na het seizoen van zijn rentree vertelt de talentvolle technicus van AZ uitgebreid over zijn revalidatie, zijn jeugd, de wijze lessen van Ruud van Nistelrooy, zijn ambities en de speciale band met Frank de Boer.
Het pleintje
‘Ik heb vroeger heel veel op het plein gevoetbald, bij mijn school in Nieuw-Vennep. We hadden een groot plein met grote goals en een klein pleintje met kleine goaltjes. Ik speelde het liefst op die kleine. Want dan moest je meer op techniek voetballen. Het is niet meer vanzelfsprekend dat jongeren op straat voetballen. Tegenwoordig zitten kinderen steeds vaker binnen, achter hun spelcomputer. Dat vond ik zelf óók leuk, maar mijn moeder stimuleerde me lekker naar buiten te gaan. Partijtjes voetballen, blikkie trap, dat soort dingen. Toen ik klein was, zijn we van Amstelveen verhuisd naar Nieuw-Vennep, omdat daar meer kinderen woonden. Dat vond mijn moeder belangrijk voor mijn ontwikkeling. Een groot deel van mijn jeugd heeft zich dus buiten afgespeeld. Op het pleintje merkte ik dat ik sneller en handiger met de bal was dan veel andere jongens. Zonder na te denken wat dat misschien kon betekenen voor een latere carrière. Ik genoot gewoon.’
‘In clubverband ging ik voetballen bij DIOS. Bij de jongste jeugd vernoemden ze de ploegjes naar Europese clubs. Ik speelde bij Valencia. Na de F’jes, toen ik zeven jaar was, werd ik gevraagd door Haarlem. Dat was mijn eerste stapje richting het profvoetbal. Al voelde Haarlem eerlijk gezegd niet als een profclub. Het complex was oud, de trainingsvelden stelden niet veel voor. Maar ik heb er een toptijd gehad. Er heerste een fijne, warme sfeer en het was mijn eerste kennismaking met de meer serieuze kanten van het voetbal. Helaas bestaat de club niet meer. Na twee seizoenen, een jaar voor het faillissement, ging ik naar AZ.’
De opleiding
‘Van Haarlem naar AZ was een behoorlijke overgang. De AZ-opleiding is veeleisend, op jonge leeftijd al. Er wordt ook bij de kleintjes gewerkt aan een mentaliteit die je voorbereidt op topsport. Natuurlijk is er ruimte voor lachen en plezier, maar vooropstaat dat je met een doel aan de opleiding begint. Dat is alleen maar goed. Ik kwam in de zomer van 2009 bij de club, het eerste elftal was net landskampioen geworden. Dat maakte het extra gaaf. In mijn eerste seizoen zat ik als jeugdspeler op de tribune bij de Champions League-wedstrijden. Op die momenten voelde ik de trots dat AZ mijn nieuwe club was.’
Gerelateerde artikelen