Nog nooit was de druk op de schouders van Eden Hazard (27) groter dan nu. Toch voetbalde de aanvoerder van Chelsea en De Rode Duivels nooit beter. Niets lijkt hem te kunnen raken. Dit is het verhaal achter een van de meest merkwaardige figuren in het internationale voetbal.
Sinds enkele jaren is Eden Hazard niet meer alleen een voetballer, hij is ook een internationaal erkende merknaam geworden. Recent was Belgische aanvaller van Chelsea te zien in een Chinese commercial waarin hij de geneugten van een lokaal product bewierookte en hij is samen met Mesut Özil en Harry Kane een van de vaandeldragers van een bekend merk van koptelefoons van rapper Dr. Dre. En twee jaar geleden liet een Koreaans merk van smartphones, op dat moment hoofdsponsor van Chelsea, zelfs een reuzenversie van vijftig meter hoog van Hazard aanbrengen op een van de vele wolkenkrabbers die uitzicht bieden op de luchthaven van Bangkok.
Vreemd genoeg heeft die commerciële opwinding geen effect op een van de beste speler van de Premier League van de laatste vijf jaar. Niet op zijn spel, dat soms té altruïstisch is, en niet op zijn buitengewone persoonlijkheid die fel afsteekt tussen de internationale elite.
Vlak na zijn achttiende verjaardag deed de boulevardpers echter zijn stinkende best om hem af te beelden als een arrogant en rotverwend joch. Hier en daar wilden ze hem zelfs opvoeren als een boefje. Louter omdat zijn kennissenkring grotendeels was opgebouwd uit jongens uit Parijse voorsteden die hij vanaf zijn veertiende had leren kennen op het opleidingscentrum van Lille. Hij had zich de gebruiken en het taaltje van de roemruchte banlieues, buitenwijken, in een handomdraai eigen gemaakt. Zijn kledingstijl, waarbij hij zonder gêne trainingsbroeken en teenslippers combineert, is een laatste overblijfsel uit die periode.