Voor heel Willem II wordt de KNVB-bekerfinale tegen Ajax een ongekend spektakel, maar voor één man is het extra speciaal. Jordens Peters (31) moest elf maanden toekijken met een zware knieblessure. Er waren speculaties over het einde van zijn loopbaan, maar hij vocht zich terug en beleeft zondag het hoogtepunt in zijn carrière. ‘Heel veel mensen hadden niet gedacht dat ik zoiets ooit nog zou kunnen.’
Daar hangt-ie, aan de lange zijde tegenover de hoofdtribune van het Koning Willem II Stadion, precies ter hoogte van de middenlijn. Iedere twee weken wappert daar het even klassieke als subtiele eerbetoon aan Jordens Peters. Op veel spandoeken in de verschillende Eredivisie-stadions worden de KNVB, clubbestuurders, trainers en/of spelers beschuldigd van maffiapraktijken, wanprestaties of dubieuze clubvoorkeuren, maar het niet al te grote doek voor de captain van Willem II is een hartverwarmende uitzondering. Jordens Peters: passie, strijd en leeuwenmoed, staat er op een rood-wit-blauwe achtergrond gekalkt.
‘Ik vind dit Ajax een veel betere ploeg dan het elftal dat de finale van de Europa League haalde’
Het bijna nostalgische spandoek staat in alles symbool voor Peters. Geen overdreven patserigheid of poeha, maar uitblinkend in eenvoud en bescheidenheid. Op een zonovergoten terras in het door hem zo geliefde Brabantse land grijnst de centrale verdediger eens. Hij kent zijn eigen imago als geen ander. ‘Dat imago vind ik juist wel grappig. En laten we eerlijk zijn: ik ben ook geen jongen die gekke dingen doet.’
Honkvast
Dat blijkt ook wel uit het carrièreverloop van de man die komende zondag als captain in de bekerfinale staat. Peters doorliep de jeugdopleiding van FC Den Bosch en speelde er zeven jaar in het eerste. Daarna stapte hij over naar Willem II, waar hij inmiddels ook alweer het einde van zijn zevende seizoen nadert. ‘Mijn hele voetballeven heeft zich dus afgespeeld binnen 25 kilometer.’ Peters – hij viert vrijdag, twee dagen voor de bekerfinale, zijn 32ste verjaardag – woont nog altijd op een steenworp afstand van het huis waar hij opgroeide, verhuizen voor zijn werk was nooit nodig. ‘Ik zie dat als pure luxe, maar het is niet zo dat ik dat vooraf heb bedacht. Het is gewoon zo gelopen. De clubs waren altijd tevreden over me en wilden vaak in een vroeg stadium verlengen, terwijl ik dan een verbeterd contract kon tekenen en nog voldoende perspectief zag om beter te worden. Daarnaast zat ik bij FC Den Bosch, zoals nu bij Willem II, al die tijd perfect op mijn plek. Sommige jongens willen per se ooit naar het buitenland, maar dat heb ik niet. Ik koester wat ik heb.’
Wat niet wil zeggen dat de honkvaste Peters niet het ruime sop durft te kiezen, verzekert hij direct. ‘Tweeënhalf jaar geleden was ik op een haar na rond met Heerenveen.’ Zijn toon doet vermoeden dat het een club aan de andere kant van de wereld betreft. ‘Nee, natuurlijk is dat niet zo heel ver weg, maar wel buiten mijn vertrouwde omgeving. Ik had nu net zo goed daar kunnen zitten, het is niet zo dat ik Brabant niet uit kan, of dat ik de concurrentie niet aandurf. Ik heb gewoon liever waardering dan wat extra centjes.’