De krankzinnige recordzomer: transfermarkt wordt transfermonopolie

1

In het wielrennen hebben ze er een mooie term voor: fietsen op twee snelheden. Met dope, zonder dope. Zo gaat het ook op de transfermarkt waar met oliedollars, roebels en yuans gedrogeerde clubs de rest wegblazen. Dankzij hun financiële anabolen sneuvelt record na record. Ook nu weer, voor het eerst overtreffen de uitgaven aan spelers wereldwijd de vijf miljard dollar. Vorig jaar was China het vliegwiel, nu Qatar dat 222 miljoen neertelde voor Neymar. Wat moet je nog als ‘een land een speler koopt’, vroeg Arsène Wenger zich af. Neymar is officieel eigendom van Paris Saint-Germain, maar is in feite gekocht door het exhibitionistische investeringsfonds van de staat Qatar. Zelf kan een club met een jaarbegroting van 500 miljoen natuurlijk nooit de helft uitgeven aan een enkele afkoopsom. Dat zou net zoiets zijn als wanneer Feyenoord Davy Klaassen zou kopen. ‘We zien hier de consequenties van eigenaren die het voetballandschap de laatste vijftien jaar compleet hebben veranderd’, signaleerde Wenger die bij Arsenal overigens werkt onder Amerikaanse en Russische miljardairs. Spelers aankopen ging ooit om het taxeren van talent en dat omzetten in een economische waarde, maar is inmiddels uitgelopen op een wapenwedloop tussen steenrijke clubbezitters. Kwaliteit is niet meer bepalend voor de waarde van een speler. Maar bepalend is degene die de voetballer koopt. Nu kan je van Neymar nog stellen dat hij een soort Van Gogh of Picasso is. Een schaarse meesterschilder die elke verzamelaar in huis wil hebben. Opvallender is eigenlijk dat op deze kamikazemarkt ook de winterschilder die toevallig zijn kwast twee keer goed heeft neergezet, miljonair kan worden. Op het Europees Kampioenschap ver-plassen voor clubeigenaren, kan zelfs Jay-Roy Grot uit de Jupiler League voor twee miljoen naar Leeds waar een nieuwe Italiaanse magnaat even indruk wil maken.

2