Het Nederlands vrouwenelftal speelt komende zomer het EK in eigen land. Een van de vaste waarden in het team is rechtsbuiten Shanice van de Sanden (24). Een voorpublicatie uit het boek De Oranje Leeuwinnen van Annemarie Postma, dat deze week verschijnt.
Met haar gelakte nagels, vuurrode lippenstift en haar korte kapsel altijd perfect in model, is Shanice van de Sanden – Shaan, zoals ze door haar teamgenoten wordt genoemd, een opvallende verschijning in de selectie van Oranje. Als ze twee jaar geleden de kappersopleiding start, begint de metamorfose. Eerst gaat het lange kroeshaar eraf, waarna ze denkt: Als ik met kort haar over straat ga, doe ik sowieso make-up op. ‘Dus ben ik naar de Douglas gegaan en heb ik gevraagd of die mevrouw me wilde opmaken. Ik heb heel goed gelet op wat ze deed, heb daarna zelf make-up gekocht en ben het zelf gaan doen.’
Terwijl ze zich op station Utrecht Centraal op de hoge stoel van de Starbucks hijst, verontschuldigt Shanice van de Sanden zich dat ze haar jas aanhoudt. Ze is net twee weken in Suriname geweest en moet nog even wennen aan de kou in Nederland. Verder voelt de 24-jarige speelster van Liverpool zich goed. De Engelse competitie is afgelopen en nu heeft ze een paar maanden vrij, wat niet betekent dat ze stilzit. Ze heeft net een stevige sessie met haar personal trainer achter de rug en voelt de spierpijn al opkomen. Gelukkig kan ze de rest van de middag ontspannen, bijvoorbeeld in de nagel-salon. Van de Sanden steekt haar handen naar voren. ‘Het begint al aardig te slijten, zie je.’
Haar gevoel voor mode en stijl daarentegen is niet iets van de laatste jaren. ‘Daar heb ik altijd al van gehouden,’ zegt ze. ‘In mijn vrije tijd vind ik het heerlijk een uurtje te shoppen en mijn gedachten even te verzetten. Ik hou van alles: schoenen, shirtjes, of een mooie hoed. Dan hoor ik vaak de vergelijking met Memphis Depay. Ach, hij moet vooral doen wat hij zelf wil. Waarom zou je geen hoed op mogen zetten? Ik ben de vorige keer ook met een hoed op en een sjaal om naar het Nederlands elftal gegaan, maar dat heeft dan weer niemand gezien.’ En als ze er wel iets van menen te moeten vinden, dan zou ze zich daar, net als Memphis, weinig van aantrekken. ‘Ik doe het vooral voor mezelf omdat ik het leuk vind. Het maakt me echt niet uit wat andere mensen ervan vinden.’
Behalve wat uiterlijk betreft is er de laatste jaren ook op sportief gebied een hoop veranderd voor de speelster uit Utrecht. Begin 2016 maakt Van de Sanden de overstap van FC Twente naar Liverpool, waardoor ze de kappersopleiding moet afbreken (‘Jammer, maar dit was ook een mooie kans’) en sinds het WK 2015 is ze een vaste waarde in het Nederlands elftal. En dan te bedenken dat ze pas de helft van haar leven voetbalt. Anders dan de rest van de speelsters in het Nederlands elftal heeft Van de Sanden in het begin van haar jeugd niet zo veel met voetbal. Ja, aan schoolvoetbal doet ze wel mee, maar dat is één keer per jaar. En ze heeft dan niet het idee dat ze er erg goed in is. Haar broers voetballen wel allemaal, maar als ze een balletje trappen, mag hun zusje niet meedoen. ‘Ga lekker je eigen vrienden zoeken’, zeggen ze tegen haar. Soms gaat ze dan zelf met een bal tegen de muur schieten, tussen de poort vlak bij hun huis. Of ze schopt met een vriendin op het pleintje in de buurt tegen een tennisbal aan. Maar het liefst rent ze elke dag als ze thuiskomt van school direct naar boven, waar ze de rest van de middag achter haar computer zit om muziek te luisteren en te chatten met vriendinnen via MSN, dat in die tijd heel populair is.
Uiteindelijk is het haar buurman, tevens goede vriend van de familie, die ingrijpt. ‘Hij zei: “Ik ga je aanmelden bij VVIJ, een club in de buurt”. Toen zei ik: Oké, prima.’
Scapino
Tijdens de eerste training loopt Van de Sanden meteen een liesblessure op, wanneer ze in volle sprint een bal op goed geluk met gestrekt been uit de lucht probeert te plukken. Toch bevalt het haar zó goed dat ze de voetbalschoenen die ze bij Scapino heeft gekocht (‘De goedkoopste, want ik wist nog niet of ik het leuk zou vinden’) in de maanden die volgen nog vaak zal dragen. Door haar atletisch vermogen wordt ze van begin af aan rechtsbuiten gezet. Binnen de kortste keren staat ze zowel binnen als buiten de club bekend als dat snelle meisje. ‘Omdat iedereen me aan mijn snelheid herkende. Meer dan rennen deed ik ook niet. Blijkbaar viel ik toch op.’
Na een paar jaar bij VVIJ maakt Van de Sanden de overstap naar Saestum, waar ze zich in de belangstelling speelt van FC Utrecht. Helemaal zeker weten doet ze het niet, maar ze kan zich herinneren dat het de broer van Vera Pauw is die haar daar ontdekt. Van de Sanden komt bij de selectie van Onder-17. Daarna volgt Onder-19 en op haar zestiende maakt ze haar debuut bij het Nederlands A-elftal, in de wedstrijd tegen Frankrijk op 14 december 2008. Ze mag de laatste paar minuten meedoen. Van de Sanden voetbalt op dat moment pas vier jaar. Ze lacht. ‘Nu je het zegt, dat is best snel eigenlijk.’