Joris Mathijsen (39) verloor in 2010 als speler de WK-finale met Oranje, bijna negen jaar later weet hij ook hoe het voelt om als clubbestuurder een eindstrijd te verliezen. Ondanks het mislopen van de KNVB-beker is Willem II bezig met een knappe opmars, wat zeker ook op het conto van technisch directeur Mathijsen mag worden geschreven. Een uitgebreid gesprek over clubliefde, hoofdpijndossiers en ambities. ‘Mijn doel is om hier écht iets neer te zetten.’
Willem II-aanvoerder Jordens Peters was in de aanloop naar de KNVB-bekerfinale tegen Ajax nog zo hoopvol. Twee dagen voor die eindstrijd, precies op de dag dat hij 32 jaar werd, verzekerde hij dat hij die avond geen verjaardagsfeest zou geven. ‘Nee, ik wil iedereen uitnodigen voor zondag, 20.00 uur. Dat lijkt me een mooie tijd om een feestje te vieren’, voegde hij daar met een ondeugende grijns aan toe. Op het door de captain genoemde tijdstip was er inderdaad een feestje, maar door de 0-4 zege van Ajax was Peters niet meer dan een onuitgenodigde gast, die van een afstandje sip moest toekijken hoe de Amsterdammers de dennenappel de lucht in staken.
Vanaf de tribune van De Kuip keek Joris Mathijsen al even gedesillusioneerd toe. In het stadion waar hij zijn laatste stappen als speler zette, had hij zondag het eerste échte succes in zijn nieuwe carrière willen vieren. Mathijsen begon in 2016, een jaar na zijn voetbalpensioen, als technisch manager van Willem II. Nog geen jaar later werd hij zelfs directeur, hij nadert inmiddels het einde van zijn derde seizoen als technisch eindverantwoordelijke in Tilburg. Met succes, want Willem II maakt stappen: van een grijze Eredivisie-muis tot een frisse ploeg in de bovenkant van de middenmoot. Wat was de beker in dat opzicht een mooie bevestiging geweest. ‘Natuurlijk hebben we verloren van een absoluut geweldig Ajax dat nu Europese top is, maar dat neemt niet weg dat dit een bittere teleurstelling is’, sprak Mathijsen na afloop. ‘We hadden allemaal het gevoel dat er iets speciaals stond te gebeuren, het leefde ontzettend. Voor Willem II was dit de eerste prijs geweest sinds 1963. Dat we die niet gepakt hebben, doet pijn.’
Het zou voor u de eerste prijs als niet-voetballer zijn geweest, na een actieve loopbaan die voor de buitenwereld vrij plotseling ten einde kwam.
‘Mijn contract bij Feyenoord liep in de zomer van 2015 af. Het was al bekend dat Dirk Kuijt zou komen, daarnaast hadden alle jonge gasten in de selectie heel veel goede stappen gemaakt. Kortom: je voelde aan alles dat er succes aan zat te komen. Daar wilde ik heel graag bij zijn, dus wilde ik nog een jaar door bij Feyenoord. Desnoods in een wat andere rol, want ik was natuurlijk al 35.’
De André Ooijer-rol, bedoelt u? Wat minder spelen, maar met routine tóch van waarde zijn in de groep?
‘Daar is over gesproken, ja. Ik dacht in zo’n rol écht nog van waarde te kunnen zijn, maar helaas besloot Feyenoord anders. Toen ben ik me gaan afvragen wat ik dan nog wilde. Een andere club in Nederland was voor mij uitgesloten.’
Ook uw oude liefde Willem II?
‘Absoluut geen optie, dat zag ik totaal niet zitten. Het is een heel romantisch idee om terug te keren bij je eerste club. Maar gezien de clubs waar ik allemaal gespeeld heb, wilde ik in Nederland alleen nog in de top voetballen. Ik heb op Feyenoord gewacht, daarna hoopte ik nog op een buitenlands avontuur. Uiteindelijk was het juli, maar de juiste optie was niet voorbijgekomen. Dan is het ook mooi geweest.’