Danny Buijs (36) wist ook niet waar hij aan begon toen hij dit seizoen debuteerde als de jongste trainer in het Nederlandse profvoetbal, maar na een moeilijke start leidde hij zijn elftal naar de play-offs om Europees voetbal. Een zelfkritische terugblik. ‘Ik heb qua voetbal niet het maximale uit FC Groningen gehaald.’
Volgens Ruud Gullit worden alle trainers in het betaalde voetbal snel oud en grijs. Gefeliciteerd u ziet er toch nog redelijk goed uit.
‘Bedankt... Maar ik ben pas 36, haha. Grijs ben ik inderdaad nog niet, al heb ik wel gemerkt dat mijn eerste seizoen als jongste hoofdtrainer in het betaalde voetbal bij FC Groningen ontzettend zwaar is geweest.’
Waarin precies schuilt dan de zwaarte van de job?
‘In alles wat erbij komt kijken. Het begint al met de getallen. Als hoofdtrainer bij een profclub moet je samenwerken met een staf die nu veel groter is dan vijftien jaar geleden. Dat geldt meteen ook voor je spelersgroep, die tegenwoordig bestaat uit 25 man, minimaal. Maar ook met de andere afdelingen binnen een club krijg je te maken, van de jeugdopleiding tot de commercie. Dan moeten voor bepaalde commerciële activiteiten spelers worden ingezet en wanneer past dat in het schema? Ik heb mijn weg moeten vinden in die overlegstructuur.’
U wilde te veel zelf doen.
‘Nou ja, dat is wel een punt. Ik kwam van Kozakken Boys, hè, top in de Tweede Divisie, maar niet met de mogelijkheden of organisatie van een club als FC Groningen. Ik dééd daar dus ook altijd veel zelf, omdat het wel moest. Van de opbouw van de trainingen, het fysiologische gedeelte; ik nam het voor mijn rekening. Maar in Groningen had ik ineens mensen in de staf die veel kwaliteiten hebben, datawetenschappers, inspanningsfysiologen, medische specialisten. Je wordt dus wel gedwongen zaken uit handen te geven. Ik ging voor het eerst op die manier samenwerken met een groep mensen die ik bovendien nog niet kende, de relaties moesten ook nog ontstaan. Met alle goede bedoelingen wilde ik in het begin veel zelf doen, ook een beetje op zoek naar controle, misschien. Maar op een gegeven moment besef je dat je móét loslaten. Er komt zo veel kijken bij dit vak, dat kún je niet alleen. Na de training tikt er een lid van de staf op de deur. “Trainer, heb je effe voor mij?” Daarna komt de teammanager, de fysio, de dokter, de keeperstrainer: “Heb je effe voor mij?” Iedereen komt naar de hoofdtrainer. Dat was wennen en zoeken.’
Hoe was dat op het veld?
‘Hetzelfde. Ook daar wilde ik misschien wel te veel in korte tijd. Ik vind dat een ploeg in deze tijd op verschillende manieren moet kunnen voetballen. Spelprincipes zijn duidelijk, maar dat moet kunnen binnen verschillende formaties. Dat het dus geen probleem is tegen welke formatie je speelt, omdat je zelf kunt variëren in je manier van voetballen. Dat probeerde ik op het niveau van Kozakken Boys al voor elkaar te krijgen. Maar dan merk je toch dat wanneer je als jonge en onervaren trainer binnenkomt bij een club zoals FC Groningen, spelers in het begin zoiets hebben van: Oké, laat het dan maar zien ook. Ik ben zelf voetballer geweest, zo werkt dat gewoon. Als zo’n broekie dan in het begin zegt dat hij denkt dat die spelers verschillende systemen moeten kunnen beheersen, terwijl ze het jaar ervoor een tegenvallend seizoen hebben gehad, zorgt dat voor twijfel. Het is simpel: als in alle geledingen er blind vertrouwen is in een trainer, creëer je zoiets veel makkelijker. Nu besef ik dat ik eerst een basis had moeten leggen, een fundament, om daarop verder te bouwen. Maar ik wilde in al mijn enthousiasme te veel en tegelijk, terwijl het volledige vertrouwen daarin er nog niet was. Ik moest dat nog afdwingen.’