‘Wij zijn NAC, wij zijn terug, en ik blijf.’ Met die woorden kondigde Manu García (19) anderhalve week geleden de verlenging van zijn dienstverband in Breda aan. De jonge Spanjaard wordt opnieuw gehuurd van Manchester City, en keerde met Voetbal International terug naar de plek waar hij met NAC nog niet zo lang geleden de promotie naar de Eredivisie vierde.
Hij loopt er aanvankelijk wat onwennig bij, hier in het centrum van Breda. De antwoorden zijn net zo bescheiden als zijn blik. Ja, hij is heel blij om terug te zijn. Ja, hij heeft de stad en de club tijdens die paar weken afwezigheid best gemist. En nee, zijn tijd bij Alavés was niet leuk. Verlegen knikt en glimlacht Manu García. Maar als het voor hem zo bekende bordes in zicht komt, worden de ogen groter en verandert hij in een volleerd stadsgids. ‘Daar is het stadhuis. Dit is de eerste keer dat ik hier weer ben sinds the big party’, mijmert hij, doelend op de huldiging na de promotie. ‘Mooie herinneringen. Kijk, de mensen stonden tot helemaal daarachter.’ Hij wijst naar de andere kant van de Grote Markt. Dat is – in tegenstelling tot wat de naam misschien doet vermoeden – geen groot vierkant plein, maar een vrij smalle, langwerpige strook. ‘Dus de mensen die daar stonden, konden ons helemaal niet zien.’ Hij draait zich weer om naar het lage en behoorlijk smalle bordes. ‘Dat had ook te maken met de grootte van dit podium, trouwens.’ De huldiging heeft desondanks indruk gemaakt. ‘Weet je wat ik het allervreemdst vond? De mensen moesten op maandag gewoon werken, maar vierden die zondag tot diep in de nacht feest. Crazy toch?’
García werd na vorig seizoen in Breda lange tijd gezien als het Sinterklaascadeau dat je altijd boven aan je verlanglijstje zette, maar nooit kreeg. Onhaalbaar, helaas, maar ervan dromen is mooi. Met één verschil: NAC kreeg het presentje uit Spanje wél. Niet in de laatste plaats omdat de kleine spelmaker al net zo verliefd werd op De Parel van het Zuiden, als andersom. De aanvallende middenvelder stal binnen de lijnen de harten van alle mannen, terwijl de vrouwen – voor zover zij ook niet allemaal fan van NAC zijn – als blokken vielen voor zijn looks. Terwijl García door de stad slentert en inmiddels honderduit vertelt over hotspots als de Ginnikenweg en Nonnenveld, probeert een passerende vrouw van middelbare leeftijd vanaf haar fiets onopvallend te loeren. Probeert, want al dagdromend fietst ze bijna tegen een paaltje. Haar tienerdochter redt haar net op tijd. ‘Mam, kijk effe voor je’, roept ze, om García vervolgens met een verlegen blik en rood hoofd verontschuldigend aan te kijken. Het lijdend voorwerp lacht zijn tanden bloot. Hij is terug in Breda, en geniet met volle teugen.