Eerste VI-interview met Arjen Robben (16): 'Ik was turnkampioen'

De inwoners van het Groningse dorp Bedum zijn via een overlevering bekend geraakt met wonderen. Verschijningen en andere niet-verklaarbare voorvallen schreven gelovigen toe aan de aanwezigheid van het graf van Sint Walfridus, een Groningse heilige die omstreeks 1000 na Christus werd vermoord door Noormannen. Zijn laatste rustplaats was vanaf het eerste millennium tot ongeveer 1400 een bedevaartsoord. De verering nam in de twaalfde eeuw zulke grote vormen aan – zelfs de bisschop van Münster kwam regelmatig een kijkje nemen – dat de gezaghebbers besloten er een kerk te bouwen.

De prachtige kerk van de Nederlands hervormde gemeente staat er anno 2001 nog steeds. Midden in het hart van de forensengemeente, te bereiken via een wirwar van smalle straatjes. De Sint Walfriduskerk is de trots van Bedum, en dan vooral de Schaive toorn van het in 1995 gerestaureerde bouwwerk. Schever dan de toren van Pisa, weet iedere inwoner van Bedum te vertellen. Dat die toren, verzakt door een fundering van rottende koeienhuiden, er nog steeds staat is het wonder dat door Sint Walfridus gesteund lijkt te worden. Verschijningen zijn er sinds 1400 immers niet meer geweest.

De voetballiefhebber in het FC Groningen-dorp denkt daar echter anders over. De hangjeugd in de plaatselijke snackcounter, getooid met shawls van de club, noemt de doorbraak van Bedummer Arjen Robben bij hun FC Groningen ook een klein wonder. 'Dat maak je toch nooit mee?', zegt een van de knapen retorisch terwijl hij een stevige hap neemt van zijn broodje. De puber heeft gelijk. Dergelijke termen mag je best gebruiken voor een voetballer die op zijn zestiende al voor het eerst mag invallen (uit tegen RKC Waalwijk en De Graafschap) en in zijn derde week bij de selectie meteen een basisplaats krijgt bij de thuiswedstrijden tegen Feyenoord en SC Heerenveen. Scoren doet Robben daarin niet, maar in de vier wedstrijden pakt zijn ploeg tien punten en incasseert slechts één doelpunt.

De enthousiaste woorden klinken het talent zelf en zijn familie bekend in de oren. In de woonkamer van hun prachtige, vrijstaande huis vertelt vader Hans Robben (43), jeugdtrainer van FC Groningen, over de opmerkelijke sportieve vaardigheden van zijn zoon.

'Hij kon al eerder iets met een bal dan dat hij kon lopen', zegt Robben senior, die twee seizoenen in het tweede elftal van FC Groningen speelde. 'Jonge kinderen laat je weleens spelen met een ballon en toen viel me al op dat Arjen dat ding altijd op het juiste moment wist te raken. Sinds hij op z'n vijfde lid werd van VV Bedum, zijn er mensen geweest die tegen hem zeiden: "Jij bent een goede voetballer, jij komt er wel." Gelukkig is Arjen er de persoon niet naar om daar arrogant van te worden, hij nam het altijd voor kennisgeving aan. Maar dat hij goed was zag ik ook wel. Het team waarin hij speelde werd altijd kampioen en de aanwezigheid van Arjen zorgde ervoor dat zijn ploeg bijna onverslaanbaar was.'

Ajax

Als Arjen Robben even later ook zelf aanschuift, glimlacht hij als de jaren bij VV Bedum ter sprake komen. Ook hem staat die periode nog goed voor de geest. 'De mooiste herinnering is een toernooi in Duitsland', zegt de vriendelijke (schaduw)spits. 'VV Bedum deed daar ieder jaar aan mee, maar het eindigde altijd als 37e van de 40 of zo. In het jaar dat ik meespeelde werden we tweede. Na de finale moest ik zelfs twee handtekeningen uitdelen, ik was misschien tien jaar haha.' Vader Robben: 'Dat klopt. Een jaar later kwam die organiserende club bij ons in Bedum op bezoek en toen brachten ze zelfs een beker voor Arjen mee. Ze vonden hem de beste speler van het toernooi, mooi hè? Ze hadden die prijs nog nooit eerder uitgereikt.'

Een niet verwachte beker als voorbode van een mooie toekomst? De familie Robben zag dat niet zo. Ook toen een kleine twee jaar later Ajax aan de telefoon hing, dacht niemand aan een eventuele overstap. School en de wetenschap dat Arjen in het nieuw opgerichte C-team van FC Groningen aan de slag kon, hielden het talent in het noorden. 'Ajax was hem op het spoor gekomen via de Groningse selectie', verduidelijkt Hans Robben de bestelling. 'Ze hadden hem daar zien spelen en wilden eens met ons praten. FC Groningen begon toen echter ook voor het eerst met C-jeugd en dat leek ons beter.'

Tot het moment dat Arjen Robben van VV Bedum naar Het Oosterpark trok, was de jonge voetbalfanaat daar nog nooit geweest. Het voetbal in de Groningse volksbuurt volgde hij wel, maar zijn adoratie voor toenmalig PSV'er Romário zorgde ervoor dat zijn hart meer daar Eindhoven neigde. 'De eerste wedstrijd die ik in Het Oosterpark zag was dan ook FC Groningen-PSV', vertelt Robben. 'Voor Groningen een prachtige middag, want ze wonnen, maar ik baalde. Gelukkig scoorde Romário nog wel in die wedstrijd. Had ik toch nog iets leuks gezien.' Robben was toen twaalf. Vier jaar later staat hij zelf op de mat van het Oosterpark Stadion. 'Het is allemaal een beetje onwerkelijk', zegt hij op het drijfnatte veld. 'Ik vind het hartstikke leuk en geniet met volle teugen. Ik heb weinig last van zenuwen. De eerste drie keer dat ik bij de selectie zat (uit tegen FC Twente, RKC Waalwijk en De Graafschap, red.) wist ik dat ik op de bank zou zitten. Dat is toch anders dan als je weet dat je speelt. Op de zaterdag voor de wedstrijd tegen Feyenoord hoorde dat ik zou spelen. Toen kende ik gezonde spanning. Het maakt mij in principe niet uit waar ik speel. Of het op een veldje is met de buurtkinderen, in de jeugd of in het eerste… Als ik eenmaal op het gras sta, vergeet ik alles om me heen.'

'Arjen is een echte liefhebber van het spel', vervolgt vader Hans Robben. 'Als we van vakantie thuiskomen, is het eerste wat hij doet een paar ballen zoeken en naar het veld van VV Bedum gaan. Eventjes wat vrije trappen oefenen. Ik heb dat nooit hoeven stimuleren. Hij is gedreven in alles wat hij doet. School vinden mijn vrouw en ik erg belangrijk, maar Arjen ook. Ik hoef hem nooit op zijn huiswerk te wijzen. In het verleden heeft hij ook aan tennis en turnen gedaan. In die sporten wilde hij ook zo goed mogelijk presteren.' En dat lukte. 'Tennissen ging me goed af', zegt de jonge Bedummer bescheiden. 'Ik heb nog een speciale bondstraining (sessies voor grote talenten red.) gehad. Op een gegeven moment moest ik kiezen tussen tennis en voetbal, en dat was niet gemakkelijk. In voetbal zag ik echter meer mogelijkheden. Om tennisprof te worden is nóg moeilijk dan in het voetbal doorbreken. Ik heb een week gebaald van die gedwongen keuze, maar daarna was ik het vergeten.' Ook turnen heeft Robben laten vallen. Hij kwam op de mat terecht via moeder Marjo (42) die turntraining gaf. Robben: 'Het was leuk om te doen. Als je op gym zit, kun je je ook inschrijven voor wedstrijden en zodoende ben ik nog een paar keer kampioen van Groningen geworden. Mijn zusje Vivian turnt nu nog steeds, zij doet zelfs mee om de nationale titel.'

Door zijn drukke programma – Robben zal na de winterstop definitief aan de selectie van FC Groningen worden toegevoegd – heeft de tiener weinig vrije tijd. 'Ik zit in de vijfde klas van het atheneum en de combinatie met het voetbal is zwaar', zegt de jeugdinternational. 'Al mijn tijd gaat op aan voetbal en school. Mijn vrienden zie ik alleen op school en mijn vriendin Bernadien bijna alleen in het weekeinde. Dat is weleens moeilijk, maar gelukkig kan ze het goed begrijpen. In het begin had ze helemaal niets met voetbal, maar nu ze een paar keer is komen kijken gaat ze het wel waarderen. Het vervelende is wel dat we door het voetbal bepaalde leuke dingen moeten missen. Met mijn verjaardag ben ik met Groningen op trainingskamp en als zij jarig is ben ik met Jong Oranje weg. Dat is even slikken, maar ik krijg er gelukkig ook veel voor terug. Zo kreeg ik laatst een brief van een jongetje hier uit de buurt. Hij vroeg of ik een artikel wilde signeren en terugsturen. Een ander ventje vroeg me wanneer hij een shirtje met mijn naam erop kon kopen. Dat is toch mooi.'

Het plotselinge stardom waar Robben mee te maken krijgt is hem zeker niet naar het hoofd gestegen. De nuchtere volksaard van de Groninger druipt er bij Robben vanaf. Hij kan zich daarom weleens ergeren aan de houding van sommige medespelers bij Oranje O16. 'Je hebt dan te maken met groepjes jongens die elkaar kennen van hun clubs uit het westen', zegt Robben. 'Ze hebben een grote mond en het liefst willen ze dat je naar hen luistert. Ik heb daar een hekel aan. Dat die jongens wat gebekter zijn dan spelers uit de rest van Nederland is niet erg, maar je moet je bij mij toch echt op het veld bewijzen als je de leider wilt zijn. Ik trek daarom meestal toe naar John Schot, een jongen van PSV. Hij is, net als ik, de enige van zijn club die bij dat team zit en we kunnen het goed met elkaar vinden. De dag na mijn debuut voor Groningen hing hij meteen aan de lijn, dat vond ik echt leuk van hem.'

'De spelers uit de selectie van Groningen hebben me goed opgevangen. Ik werd door iedereen op mijn gemak gesteld. Trainer Jan van Dijk zei: "Speel zoals je altijd doet, dan komt het wel goed". Dat stelt je gerust. Uit de selectie kende ik eigenlijk alleen Gregoor van Dijk en reservekeeper Egbert Darwinkel, die woont bij ons in de buurt. Rondom die eerste wedstrijden en trainingen ben ik veel opgetrokken met Mohammed Allach. Na de wedstrijd tegen Heerenveen ben ik met wat ploeggenoten de stad in geweest. Ze vroegen me of ik meeging en dat kon ik wel waarderen. Dan laten ze toch merken dat ik er echt bij hoor. Het is een leuke avond geworden.'

Geblesseerd

Terwijl zijn leeftijdsgenoten nog voetballen op een bijveld, heeft Arjen Robben sinds een paar weken een stadion als podium. Onverwacht? Volgens zijn vader was het eigenlijk best logisch. 'De filosofie van FC Groningen is als volgt', legt hij uit. 'Als de nummer 10 van het eerste geblesseerd is, komt de nummer 10 van het tweede in het veld. En als ook hij wegvalt, komt automatisch de nummer 10 van A1 in beeld. Als die jongen er klaar voor is, gaat hij mee. Dat is hier gebeurd. Het enige opvallende was de basisplaats tegen Feyenoord. Hugo had het een week eerder tegen De Graafschap goed gedaan op nummer 10 en dus speelde hij ook daar tegen Feyenoord. Toen bleek dat diepe spits Martin Drent voor die wedstrijd niet fit was, rekende iedereen op Dejan Curovic. Hij werd echter gepasseerd door trainer Jan van Dijk en toen kwam Arjen weer in beeld, want hij kan ook als diepe spits uit de voeten. Hij deed het wel aardig, volgens mij.' De youngster zelf kijkt ook tevreden terug op zijn eerste wedstrijd in de basis. 'Alleen had ik moeten scoren', voegt hij er snel aan toe. 'Ik heb de kansen gehad, maar ik denk dat ik ze miste omdat het tempo een flink stuk hoger ligt. Ik vond dat wel jammer, want scoren is alles voor mij. Ik hoop daarom nog wat wedstrijden te mogen spelen.'

Of Jan van Dijk nog meer speelminuten voor Robben reserveert, weet hij niet. Het jongste wonder van Bedum, tot volle bloei gekomen door inmenging van Sint Walfridus, geniet vooral. 'Ik ben blij dat ik deze kansen heb gekregen. Ik heb een zesjarig contract en mijn doel is de komende jaren zoveel mogelijk wedstrijden voor FC Groningen te spelen. Ik hoor en lees ook van alles over belangstelling van andere clubs, maar dat is nog helemaal niet aan de orde. Misschien raak ik morgen wel geblesseerd en is alles over. Daarom is die school ook zo belangrijk. Het voetbal is voorlopig alleen nog maar plezier voor mij en ik hoop dat dat altijd zo zal blijven.'