Als er een verkiezing zou zijn van meest lullige WK-gangers aller tijden, zou Marco Antonio Etcheverry hoge ogen gooien. De droom die hij tegen alle verwachtingen in had waargemaakt, duurde amper drie minuten. De beste Boliviaanse speler ooit had beter verdiend en krijgt hierbij een plek in de VI-serie ter ere van de Copa América in Brazilië.
Het jaar 1993 was voor De Duivel – als er één bestond dan moest-ie eruitzien zoals Marco Etcheverry, vonden zijn landgenoten – in eerste instantie een aaneenschakeling van geluksmomenten. In juli: het doelpunt waarmee El Diablo het Brazilië van Raí, Bebeto en Cafú velde, en het land een vliegende start bezorgde richting zijn allereerste kwalificatie voor een WK-eindronde in de historie (Bolivia werd in 1930 en 1950 wel uitgenodigd voor het WK). In augustus: het nieuws dat de Chileense topclub Colo-Colo hem verloste van zijn teleurstellende dienstverband met het Spaanse Albacete. En nu, in november, strooide Marco Etcheverry in de beladen stadsderby tegen Universidad de Chile weer rijkelijk met steekpassjes, hakjes en hoogstandjes.
‘Er is maar één persoon in de voetbalwereld die ik een klap voor zijn kop zou geven als ik hem op straat tegenkwam. De man die me slechts drie minuten op het WK liet spelen’
Bovendien was hij beslissend. Bij een vrije trap een eindje buiten het strafschopgebied van La U leek de nummer 10 van Colo-Colo met zijn magische linker te gaan uithalen, maar tikte hij de bal naar achteren. Met een poeier à la Ronald Koeman bracht Javier Margas, die in plaats van een hoogblond bloempotkapsel meestal een in de Chileense kleuren geverfde coupe droeg, Colo-Colo op een 0-1 voorsprong. Etcheverry, zijn gehele carrière eveneens in het bezit van een bijzonder kapsel dat veel Hagenezen nog bekend moet voorkomen, bleef excelleren. Alsof alle ballen automatisch naar de Boliviaan rolden. En net voordat het eerste half uur was verstreken, zette hij met buitenkantje links de aanval op waaruit de 0-2 van Patricio Yáñez voortkwam.