Hij rekende snel af met de twijfels en lijkt nu al niet meer weg te denken uit het elftal van Feyenoord. Leroy Fer (29) is terug in De Kuip, ouder en wijzer dan toen hij er met veel bombarie vertrok. De Uitsmijter voelt zich simpelweg gelukkig. ‘Mijn zoontje kan me nu zien spelen in De Kuip, dat is mij alles waard.’
In het veld zag Leroy Fer hoe de aanhang van ADO Den Haag duizenden knuffels vanaf de tweede ring naar beneden gooide, allemaal voor de ernstig zieke kinderen van het Sophia Kinderziekenhuis. De middenvelder dacht aan zijn eigen zoontje, dat ook op de tribune zat en klapte voor het prachtige gebaar van de fans uit de Hofstad. Hij voelde zich een gezegend mens. ‘Als je vader wordt, verandert alles’, vertelde Fer een dag eerder al. ‘Mijn zoon is vier jaar, supportertje van Feyenoord, hij is er zo vaak mogelijk bij als ik moet spelen. Ja, dat vind ik prachtig en daarvoor ben ik dankbaar.’
Juist het vaderschap bracht hem terug naar Rotterdam. ‘Er waren meer clubs die me wilden hebben, best mooie clubs ook, uit goede voetballanden, maar ik vond het gewoon tijd om naar huis te gaan. Die kleine is op een leeftijd dat hij naar school moet en ik heb liever dat hij dat in Nederland doet. Zelf ben ik ook op een leeftijd dat je gaat nadenken. Wat heb je meegemaakt in je carrière? Wat wil je nog? Ik wilde één ding: voor Feyenoord spelen. Dat heeft altijd in mijn hoofd gezeten, sterker nog, toen ik de club in 2011 verliet, zei ik meteen dat ik de ambitie had ooit terug te keren. Destijds leek dat niet zo’n goed idee, het was alsof de mensen mij de stap naar FC Twente nooit zouden vergeven. Maar toen ik scoorde tegen Hapoel Beer Sheva voor de Europa League, hoorde ik het stadion mijn naam scanderen. Dat deed me heel veel, het voelde alsof ik weer geaccepteerd werd en de manier waarop ik die goal vierde, liet ook wel zien dat ik heel blij was. Toen was ik écht terug, zó voelde het.’
Krediet
Tijd lost alles op en heelt alle wonden. Leroy Fer was een kind van Varkenoord, toen hij Rotterdam verruilde voor Enschede. Die transfer vertelde in die tijd veel over de status van Feyenoord. FC Twente bleek niet alleen financieel een stap hogerop, ook sportief dacht Fer zich er beter te kunnen ontwikkelen. Hij ging en verloor al zijn krediet. Fer werd Ferrader, kreeg zelfs een rouwkaart in de bus, maar bleef rechtop lopen door de storm. ‘Vooropgesteld: ik wilde niet weg, maar we kwamen er niet uit, over de verlenging van mijn contract. Toen ben ik verder gaan kijken en kwam Twente. Dat leek me een stap vooruit, met als doel daarna naar het buitenland te gaan. Zo is het ook gelopen. Dat mensen het me hebben verweten, ik begreep het nog ook, maar niet hoe sommigen met me omgingen. Alleen, dat is al lang geleden. Ik ben nu terug, als een ander mens en een andere speler als toen ik acht jaar geleden vertrok. Ik heb geen seconde getwijfeld toen ik de kans kreeg terug te keren.’