Na zijn tweede jaar in de hoofdmacht dreigt Gianluigi Donnarumma (18) door moeizame contractbesprekingen reeds te vertrekken bij AC Milan. Een portret van de Italiaanse tienersensatie, aan de hand van jeugdtrainers die hem bij de hand namen.
TEKST: ALISON RATCLIFFE
VERTALING: JESPER LANGBROEK
Aan de overkant van de weg, tussen de stadspoort en een snelweg, ligt een kunstgrasveld met daarbij een clubgebouw waar prijzen en een tafelvoetbaltafel in staan. Achter een doel rijzen de toppen van Monti Lattari op; de ene vulkaan doemt op achter de andere. Het is oktober 2015 en vijf kinderen van de lokale school hebben keeperstraining. De coach is een gasttrainer: Bologna-doelman Antonio Mirante, een van de drie keepers van Asd Club Napoli die tot de Serie A zijn geklommen. De jongens zouden snel een nieuw voorbeeld krijgen. Eentje die bijna net zo oud is als hen, maar ook twee keer zo groot. Gianluigi Donnarumma maakte, pas zestien jaar en acht maanden oud, zijn debuut voor Milan tegen Sassuolo op 25 oktober 2015 en werd zo de jongste doelman ooit met een startbewijs in de Serie A.
Hij had al eens op de reservebank gezeten tegen Cesena in februari 2015, drie dagen voor zijn zestiende verjaardag. Als gevolg van het razende enthousiasme van keeperstrainer Alfredo Magni over de kwaliteiten van Donnarumma, had Milan de benodigde medische dispensatie bemachtigd die nodig was om de keeper van bijna twee meter tegenover volwassen spelers te zetten.
Manager Filippo Inzaghi had eraan gedacht om Donnarumma te laten starten in de laatste wedstrijd van het seizoen tegen Atalanta, die er eigenlijk niet meer toe deed. Hij krabbelde echter terug, ondanks dat hij wist dat zijn ambstermijn bij Milan ten einde kwam. Zijn opvolger Sinisa Mihajlovic had wél het lef om de tiener op zijn wedstrijdformulier te zetten - terwijl hij onder druk stond na veertien tegengoals in de eerste acht wedstrijden van het seizoen 2015/2016.
Mihajlovic belde Christian Abbiati, de doelman die als veteraan op het randje van zijn afscheid de bank warmhield achter Diego López, met de vraag of hij dacht dat Donnarumma klaar was om de ingezakte Spaanse eerste doelman te vervangen. Het antwoord was ‘ja’ - geen verrassing voor iedereen die Donnarumma had getraind.
De debuutwedstrijd van Gianluigi Donnarumma
‘Ben je gek?’, zegt Bruno Tedino, zijn coach bij Italië Onder-17, toen FourFourTwo hem vroeg of het debuut onverwachts was. ‘Absoluut niet! Zelfs op zijn zestiende zag hij eruit als een man van dertig. Hij had alle kenmerken om een kampioen te worden. En hij liet zien dat het in zijn koppie goed zat. Ik feliciteer iedereen de het met hem aandurfde.’
Donnarumma was zelf volledig verrast toen Mihajlovic hem het nieuws vertelde in de Milanello-kleedkamer, de dag voor de wedstrijd. ‘Het was een ongelooflijk emotioneel moment’, zei hij. ‘Ik had niet gedacht dat hij mij op zou stellen. Normaal heb ik mijn emoties onder controle, maar die dag was het moeilijk. Na de training belde ik meteen mijn ouders op en ze reisden vijftienhonderd kilometer vanuit Castellammare om me te zien.’
‘Het was een gekke sensatie die ik voelde toen ik naar het stadion kwam. Daarna rende ik het veld op, raakte de lat aan en begonnen we.’
Donnarumma’s kennismaking met de Serie A was eerder acceptabel dan subliem. Al won Milan wel, de debutant werd in zijn eigen hoek geklopt door een goedgeraakte vrije trap van Domenico Berardi. De op de bank toekijkende Lopez zei na afloop: ‘Ik ben relaxed, omdat ik vertrouwen heb in mijn kunnen. Je kan er zeker van zijn dat ik snel terug ben om dat op het veld te laten zien.’ En daar is hij nu - op huurbasis spelend bij Espanyol.
Donnarumma hield drie dagen later zijn doel voor het eerst schoon toen De Rossoneri nipt wonnen van Chievo. Hij liet vervolgens één bal door tegen Lazio en blonk daarna uit in een doelpuntloos gelijkspel tegen Atalanta. Aan het eind van de jaargang was hij geworden tot wat La Gazzetta Dello Sport noemde ‘de enige reden om te glimlachen in een martelseizoen.’ Hij kreeg de handen op elkaar in San Siro, een welkome onderbreking van het gefluit voor het mislopen van Europees voetbal en de verloren Coppa Italia-finale tegen Juventus.
Donnarumma huilde na het verlies tegen Juve - iets dat hij vrij snel doet. Toen Abbiati - die door Gianluigi wordt gezien als zijn tweede vader - eindelijk afscheid nam van Milan door het publiek te bedanken met Donnarumma in de rol van opvolger naast hem, weende de jongeling. Dat deed hij ook bij zijn Serie A-debuut, op het moment dat hij de ballenjongen herkende als een ploeggenoot uit de jeugd; twee weken ervoor speelden ze nog samen.