De derde Cup met Grote Oren op rij. Sinds Het Witte Ballet van Ferenc Puskás en Alfredo Di Stéfano had geen club zo lang over het Europese voetbal geheerst. Zelfs de stokoude Santiago Bernabéu kwam helemaal naar de finale in Belgrado om de goddelijke Johan Cruijff nog eens met eigen ogen te kunnen aanschouwen. En toch heerste er deze dinsdag precies een halve eeuw geleden vooral chagrijn.
‘Een cup tot aan de rand gevuld met kilheid’, blokletterde Voetbal International over de tweestrijd tussen Ajax en Juventus. Ja, Johnny Rep kopte al snel de 1-0 tegen de touwen, maar verder... ‘Qua entourage, spektakel én kijkspel overtrof de KNVB-bekerfinale NEC-NAC het duel in Belgrado’, was verderop in het destijds nog maar acht jaar oude tijdschrift te lezen. En VI stond lang niet alleen in die overtuiging. ‘Ajax grijpt derde Europa Cup in successie, maar... WAT EEN AFKNAPPER’, mopperde Het Vrije Volk. ‘Dit was een stuk gezichtsverlies’, oordeelde toparbiter Leo Horn in Trouw. ‘Ajax schaamt zich om ereronde te lopen’, meldde de Leeuwarder Courant.
'Hoe kun je nou met een Europa Cup I-finale voor de boeg', legde Gerrie Mühren uit, 'een paar dagen vakantie willen nemen? Dat vind ik onbegrijpelijk'
Letterlijk, zo bleek toen alleen Cruijff en Barry Hulshoff de ereronde van Ajax voor de bijna negentigduizend in het imposante stadion afmaakten. ‘De andere spelers waren al meteen na de prijsuitreiking naar de kleedkamer gegaan of liepen plichtmatig een stukje mee op de tartanbaan’, schreef een oplettende verslaggever van Het Nieuwsblad van het Noorden. Verder hadden ze nauwelijks belangstelling voor het zilveren kunstwerkje waarnaar iedere jonge voetballer zo vurig naar verlangt. ‘Uiteindelijk – bij het instappen in de bus – bungelde Europa’s meest begeerde voetbaltrofee achteloos aan de hand van Ajax-secretaris Jan Westrik.’ Waarna het ding ergens op een bank terechtkwam, zonder dat er nog veel aandacht aan werd besteed.
Omdat de vierde van in totaal slechts zes Nederlandse Europa Cup I-/Champions League-zeges dat toch verdient, reizen we vijftig jaar terug in de tijd. Om in elk geval antwoord te geven op de vraag: vanwaar al dat gemor?
