De beste voetballer van Nederland speelt niet meer in het Nederlands elftal. Waarom 2017 het jaar was van Arjen Robben. Over afscheid nemen in stijl.
Nog even en het bewogen voetbaljaar 2017 loopt op zijn einde. VI kroonde Feyenoorder Karim El Ahmadi tot de speler van het jaar. Toch waren er dit jaar meer mannen en vrouwen die in het oog sprongen. Speciaal voor VI PRO kiezen de VI-verslaggevers afzonderlijk één persoon die in hun ogen het afgelopen jaar een onuitwisbare indruk maakte.
Halverwege het telefoongesprek met Arjen Robben begon ik me zorgen te maken. Hij zat in de auto, op weg naar het trainingscomplex van Bayern München. De interlands tegen Wit-Rusland en Zweden waren in aantocht en Robben had positief gereageerd op het verzoek met hem vooruit te blikken in VI. Hij greep het interview aan om de boel nog één keer op scherp te zetten, in wat zich liet aanzien als een kansloze poging alsnog een WK-ticket te bemachtigen. Het werd een gesprek zoals je dat alleen met Robben kunt hebben: de adrenaline spoot nog net niet door de telefoonlijn. Het beloofde kwartiertje werd ruim een half uur en midden in zijn vlammende betoog dacht ik te horen dat hij met zijn hand op het stuur sloeg. Nadat ik hem had verzocht een beetje op de weg te letten, lachte Robben en zei: ‘Ik liet me even meeslepen, geen zorgen, ik bel handsfree, alles onder controle.’
Het werd een gesprek zoals je dat alleen met Robben kunt hebben: de adrenaline spoot nog net niet door de telefoonlijn
De intensiteit waarmee Robben zijn carrière invult kent vele verschijningsvormen. Het is terug te zien in zijn driftige dribbels, de bezeten manier waarop hij traint, het vuur waarmee hij ploeggenoten oppookt, de vastberadenheid tijdens zijn talloze revalidaties en zelfs dus in de wijze waarop hij praat. Van dat laatste zijn verschillende voorbeelden me bijgebleven. Soms was er ruimte voor een kwinkslag, zoals die keer in Zuid-Afrika. Robben liep vlak voor vertrek een hamstringblessure op, werd in razend tempo opgelapt door fysiotherapeut Dick van Toorn en meldde zich alsnog in Johannesburg. ‘Als we dan toch een keer wereldkampioen worden, wil ik daar natuurlijk wel bij zijn’, zei hij na binnenkomst in het spelershotel en maakte zijn woorden nog bijna waar ook.