Marokko’s Achraf Hakimi werd zowel in 2018 als 2019 verkozen tot Afrikaans Talent van het Jaar. Mo Salah, al jaren de enige echte farao van Egypte, kreeg de prijs in 2012. Van alle acht Afrika Cup-kwartfinalisten stond verder geen enkele speler op een dergelijke manier vroegtijdig op de radar. Wie dan wel? Waar zijn die in hemelsnaam gebleven? En wat zegt het over doorgroeimogelijkheden van een Afrikaans wonderkind? Drie vragen, drie antwoorden.
DE VERDWAALDE OLYMPIËRS
Over Lionel Messi is weleens gezegd, door een VI-columnist om precies te zijn, dat hij in zijn beste tijd voetbalde alsof hij zijn hond uitliet in het park. Ambruse Vanzekin keepte alsof hij aan het frisbeeën was op het strand. Volledig ontspannen, geen stap te veel, terend op zijn talent, puur en alleen voor de lol. Een gouden olympische medaille of WK-titel die op het spel stond? De Nigeriaan vergat alles als hij sierlijk naar een bal kon zweven.
Jesús Owono, de twintigjarige doelman van Equatoriaal-Guinee met niet meer dan één La Liga-duel in de benen namens Alavès, doet op deze Afrika Cup wel een beetje aan Vanzekin denken. Ook niet de langste, breedste, maar dezelfde katachtige reactie. Dezelfde ontspanning als een vijandelijk schot dreigt. Dezelfde onverschrokkenheid als hij zich als een roofdier op de bal werpt. Het openingsduel moest hij aan zich voorbij laten gaan, maar daarna hield Owono in de groepsfase zijn goal schoon tegen Algerije en Sierra Leone, waartegen hij vlak voor tijd een penalty stopte en Equatoriaal-Guinee zo naar de achtste finale loodste. Woensdag was hij tegen Mali voor de derde keer op rij onpasseerbaar gedurende de officiële speeltijd en stapte hij als grote winnaar van de strafschoppenserie van het veld.
Op 28-jarige leeftijd trok Ambruse Vanzekin zelf maar de stekker uit een carrière die nergens meer heen ging. Hij mag nog van geluk spreken
Ambruse Vanzekin beleefde zijn finest moments in de jaren nul van deze eeuw. Mede ten koste van een aantal Nederlandse beloften. Kenneth Vermeer en Collins John zadelde hij zelfs op met een klein trauma. De eerste voorkwam twee goals in de penaltyreeks op het WK Onder-20 in eigen land, schoot er zelf een pingel in, maar moest toch het hoofd buigen. John verzilverde zijn eerste strafschop, maar – omdat iedereen tijdens de thriller in Kerkrade al eens aan de beurt was geweest – miste zijn tweede. Taye Taiwo trad vervolgens op als de beul van Oranje, maar Vanzekin was de gevierde man. Nigeria ging door naar de halve finale, een Nederlands volksfeest was in de kiem gesmoord.
De wereldtitel ging echter aan de neus van Vanzekin en co voorbij, tegen Lionel Messi en co was nu eenmaal geen kruid gewassen. Zeker niet als dat Barcelona-talent in de finale ook nog eens twee keer van elf meter mag aanleggen. Godzijdank kreeg de Vanzekin-generatie drie jaar later wéér een ultieme kans op goud, en ook nog eens op een Olympische Spelen. Het lot bepaalde echter dat daarvoor opnieuw de strijd aangebonden moest worden met Messi. En niet alleen met hem...