‘Als ik naar een wedstrijd kijk, zet ik het commentaar uit. Als ik nog eens word gevraagd op tv een wedstrijd te bespreken, zeg ik nee. Ik ga nog liever naar de tandarts.’ Niet zo heel veel jaren later is Roy Keane de meest befaamde én beruchte analyticus ter wereld. Elke keer als hij met zachte stem een punt maakt, is dat een belevenis.
Het is dat collega’s Micah Richards en Gary Neville hem regelmatig weten te ontdooien en het Britse volk de 52-jarige Ier zo ook op een andere manier hebben leren kennen. Maar als Keano iets niet zint, zijn ogen oplichten als brandende kooltjes, kunnen zijn woorden net zo hard aankomen als vroeger zijn tackles met twee benen gestrekt vooruit. Erik ten Hag kreeg er eerder dit seizoen nog van langs nadat de manager en zijn spelers zich volgens Keane veel te blij hadden gedragen na een 0-3 zege bij Everton. ‘Manchester United staat nu zesde. Als ze een paar jaar geleden op die plek hadden gestaan, zouden ze zich diep hebben geschaamd, maar nu lijken ze blij te zijn met de zesde plaats...’ Inmiddels staat United zelfs zevende, met een negatief doelsaldo.
'Mijn eerste reactie op de karatetrap van Cantona was: so what? We gaven Eric in de kleedkamer echt geen schouderklopje, maar ik zou precies hetzelfde hebben gedaan'
De twaalf seizoenen dat Keane een Devil in Red was, zou hij op zeker zijn geëxplodeerd in de kleedkamer. En bleef dan maar uit zijn buurt. Je had zo zijn beide handen stevig om je nek geklemd. Hij is allergisch voor losers. Voor het vaatje buskruit uit Cork is alleen het beste goed genoeg, die plek boven aan de ranglijst. En, heel eerlijk, precies zo’n speler, zo’n leider, dat voortdurende oplaaiende vuur had Ten Hag nu héél goed kunnen gebruiken in het hart van zijn elftal.
Een uitgebreid portret van het voetbaldier dat zich met zijn gedrag onmogelijk kon maken, maar in de ogen van de allergrootste nog levende United-icoon simpelweg het verschil was tussen winnen en verliezen. ‘Mensen vragen me vaak’, sprak Sir Alex Ferguson eens, ‘waarom ik altijd zeg dat Keane mijn allerbeste speler ooit was.’ En niet Eric Cantona, Ryan Giggs, Wayne Rooney of Cristiano Ronaldo bijvoorbeeld. ‘Natuurlijk beschikte Roy niet over het grootste talent. Maar hij was verreweg de meest invloedrijke man in de kleedkamer. Door zijn obsessie voor winnen, door wat hij elke wedstrijd weer van zichzelf én zijn ploeggenoten eiste. Hij was een geweldige captain, een fantastische speler.’
BUIG NEVER NOOIT
‘Ik had lang genoeg gewacht. Ik raakte hem fucking hard. De bal zat er ook bij (denk ik). Take that you cunt. En ga nooit mee over me heen staan om me te vertellen dat het een nepblessure is.’
Gezien de hoogte van het rechterbeen van Keane en de impact van de inslag op de rechterknie van het slachtoffer, kan scheidsrechter David Elleray eenvoudigweg niet om een rode kaart heen. Niemand die ook opkijkt van de drie wedstrijden schorsing die de Ier krijgt opgelegd en de vijfduizend pond boete. But that was it. Het leven gaat weer verder. Al zal Alf-Inge Haaland niet veel later zijn loopbaan moeten beëindigen, ruim voor zijn dertigste verjaardag. Maar niemand die een direct verband legt, omdat niet de rechter- maar linkerknie de reden is voor het gedwongen afscheid van de Noor.
Dat is april 2001. In augustus 2002 verschijnt Keane The Autobiography, waarin de dader nog eens terugkijkt op de aanslag tijdens de Manchester Derby. En ruiterlijk toegeeft dat het moord met voorbedachten rade is geweest en niet gewoon een uit de hand gelopen persoonlijk duel.
'Er zijn dingen in mijn leven waar ik spijt van heb, maar daar hoort Alfie Haaland niet bij. Hij staat voor de dingen in het voetbal die ik niet leuk vind'
Een soort van eerwraak.
Er steekt ogenblikkelijk een storm met orkaankracht op rond Keane, de tweede in korte tijd.
