Ze was de held van Oranje, in haar eigen stad. Haar familie zat op de tribune en zag het allemaal uitkomen: die ene droom. In hun knusse huis in IJsselstein ligt de basis. ‘Mijn zes kinderen mochten allemaal een individu zijn, met hun eigen talenten. En bij Shanice knalt het er nu uit’, zegt moeder Jolanda van de Sanden.
Mis niets van het EK Vrouwen
Wil jij de komende maand alles lezen over het EK Vrouwen in Nederland? Dan is deze aanbieding iets voor jou. Voor slechts één euro word je de komende maand lid van VI PRO en krijg je toegang tot alle interviews met en analyses over de Oranje Leeuwinnen.Klik hier om direct je voordelige proefabonnement af te sluiten.
Shanice van de Sanden (24) kust de Leeuwin op haar borst. Stadion Galgenwaard kolkt en daar heeft zij net met de kop voor gezorgd. Ze was als een dolle naar de zijkant gerend om naar haar familie te zwaaien. En ook even naar de koning en de koningin. Daarvóór had ze het publiek al opgezweept, daarna nog eens. En nog eens. Bij haar wissel applaudisseert ze, zoals zij dat altijd doet. Niet alleen met de handen en armen. Maar met het lijf. Met haar hele zijn. Met wie ze is.
Zet tijdens de wedstrijd een camera op de aanvaller en je ziet vermaak. Het is geen gemaakt plezier, geen bedachte vreugde of een manier om aandacht te krijgen. Dit is Shanice. Zo ziet puur geluk eruit.
Want in Utrecht kwam het allemaal samen. De stad waar ze is geboren. Waar ze debuteerde in het profvoetbal bij de vrouwen van FC Utrecht. Waarvan ze al zólang wist dat deze wedstrijd zou komen. Ze droomde ervan juist dán voor Oranje te scoren. ‘En toen werd ik gek. Iedereen werd gek’, zegt ze na afloop. ‘Het hele stadion ontplofte. Ik had beloofd om met mijn teamgenoten te gaan vieren, bij de bank, maar mijn familie, hè… Die zijn ook heel belangrijk. Het kwam gelijk in me op.’
Het is een uur na de wedstrijd en zweetdruppels glimmen op haar voorhoofd. Van de Sanden straalt. Nog altijd. De rest van de speelsters is de bedompte mixed-zone al door, zij zitten in de bus of delen handtekeningen uit. De matchwinner schuift nog van camera naar camera van notitieblok naar notitieblok, de persdame in haar kielzog, scherp timend: ze moet zo écht de bus in. Maar geen enkele vraag slaat Van de Sanden over, voor iedereen die lach en diezelfde zinnen vol enthousiasme. Dan trekt de persdame haar mee. Ze kijkt aandoenlijk, zoals ze op diezelfde manier de ronde langs het publiek had gemaakt. Ze was vooropgegaan, helemaal in zichzelf gekeerd en toch zo uitbundig. ‘Sorry’, zegt ze, met spijt in haar stem en ogen. Ze meent het: ze wil hier nog uren over praten. ‘Maar zij is mijn baas.’ Ze lacht kinderlijk. Dan gaat ze de hoek om richting de bus, stralend. Mensen joelen. Opnieuw.