Hij is de baas van Gertjan Verbeek in Australië, runt in China een club die hij zelf oprichtte en wil nu in Europa verder bouwen aan zijn imperium. Het verhaal van Piet van der Pol (47), wiens leven na zijn vertrek bij ADO Den Haag een wonderlijke vlucht genomen heeft.
Piet van der Pol bewijst hoe bedrieglijk een eerste indruk kan zijn. Wie hem niet beter kent, ziet een doorsnee man van middelbare leeftijd. Zo iemand voor wie het veranderen van Franse camping al een zeer rigoureuze wending in zijn leven is. Fout, fout. Op zijn achttiende kocht Piet van der Pol de videotheek waarin hij werkte, op zijn 31ste was hij de jongste algemeen directeur in het Nederlandse betaalde voetbal en nu, weer zestien jaar later, runt hij clubs in China én Australië. Als kind in Beverwijk was hij fan van NEC. Als twintiger in Nederland was hij seizoenkaarthouder van Queens Park Rangers. En, oh ja: hij is dol op de snoeiharde metal van Slayer. Je ziet het misschien niet meteen aan hem af, maar weinig Nederlanders zullen een spannender leven leiden dan Piet van der Pol. Tijdens een korte tussenstop in zijn geboorteland doet hij zijn verhaal.
Voor hem op tafel, in een Eindhovens restaurant, liggen twee mobiele telefoons. Via de ene wordt hij voortdurend op de hoogte gehouden van de verwikkelingen bij Qingdao Red Lions, zijn club op het derde niveau in China. Zijn andere toestel is zijn hotline naar Adelaide United FC. Aan de andere kant van de wereld is Gertjan Verbeek net aan zijn trainersklus begonnen. So far so good, zegt de man die hem naar Australië haalde. Woonruimte is er nog niet geregeld voor Verbeek. ‘Bomen genoeg in Australië’, lacht Van der Pol. ‘Dus we geven Gertjan gewoon een bijl. Je bent doe-het-zelver of je bent het niet, hè?’
‘Ik heb als uitsupporter op Midden-Noord gestaan, en ben één van de weinigen die het nog kan navertellen ook’
Hij bestelt een uitsmijter kaas, zijn eerste in lange tijd. En vertelt over zijn jeugd, in Beverwijk. Zo lang als hij zich kan herinneren, is hij gek van voetbal. Hij ging in 1982 met zijn Nijmeegse vader naar een wedstrijd tussen Ajax en NEC, en werd op slag fan. Niet van de thuisclub, maar van de bezoekers. Van der Pol had een zwak voor de Nijmegenaren, met hun destijds vaak verguisde shirt en stadion met sintelbaan. Door het hele land bezocht hij wedstrijden van NEC, eerst nog met zijn vader en later alleen. Hij verslikt zich bijna in zijn uitsmijter als hij terugdenkt aan een tripje naar het Zuiderparkstadion, van toen nog FC Den Haag. ‘Ik was heel jong, een jaar of elf. Mijn vader, een keurige man, zei: “Laten we maar geen kaartjes voor achter het doel kopen.” Hij koos voor de lange zijde, een beetje ter hoogte van de middenlijn… Bij een 0-3 tussenstand, toen de mensen om ons heen vlaggen in brand staken en hun jassen erop gooiden, leek het mijn vader verstandig om de auto maar eens op te zoeken.’ Vrolijk: ‘Máár: ik heb als uitsupporter op Midden-Noord gestaan, en ben één van de weinigen die het nog kan navertellen ook.’