Een wandeling terug in de tijd, door het geheugen van Leo Beenhakker (77), naar zijn Spaanse jaren bij Real Zaragoza en Real Madrid. Over geluk, succes, maar ook pijn en verdriet. ‘Onze Lieve Heer is goed voor me geweest.’
De dokter zei: “Jij kan wel in Spanje willen gaan wonen, Leo, maar ík zou het niet doen”. Je ziet het nu ook aan me, helemaal in de vlekken weer. Ik loop niet voor niets al jaren bij een heel kundige dermatoloog. Zij heeft geconstateerd dat ik in mijn leven een overschot aan zon heb gehad. Even snel rekenen: zeven jaar Spanje, drie jaar Mexico. Saoedi-Arabië, Trinidad & Tobago niet te vergeten. Altijd maar onder die ploert, iedere dag opnieuw. Ik dacht er nooit aan een pet op te zetten, ben je gek, wie had het in die tijd over factor 50? Heerlijk vond ik ’m, die zon, maar nu zit m’n hele lijf er vol van. De consequentie is dat ik een pensioen in Spanje uit mijn hoofd moet zetten. Heel vervelend, maar het zij zo.’
Zeven potjes in Zaragoza
‘Tscheu La Ling was een geweldige speler. Ik kon goed met ’m, alleen had hij van die momenten dat-ie soms even in een andere wereld was. Je kent het wel, de ene week onovertroffen, de wedstrijd erop totaal onzichtbaar. Indirect is Tscheu er op die manier wel verantwoordelijk voor geweest dat ik in Spanje terechtkwam.
Dat zit zo. Na weer zo’n snipperdag van ’m moest ik de volgende dag, het was een maandag, dat weet ik nog goed, bij het bestuur van Ajax komen. “Het was niks, hè, met Ling”, zei de toenmalige voorzitter Ton Harmsen. Hij keek me streng aan. Ik kon dat alleen maar beamen. Ling was inderdaad een momentenspeler, maar wél eentje voor wie ik plek had in mijn elftal. Harmsen vertelde erachteraan dat het een bestuursbesluit was om Ling de volgende wedstrijd niet te laten spelen. Ik dacht toch dat ik daarover ging, riep ik in al mijn naïviteit, maar blijkbaar had ik dat helemaal verkeerd gezien. Want nee, het bestuur verbood me hem op te stellen. Toen heb ik gezegd: Dan ga ik weg.
Op dinsdagochtend ben ik naar het stadion gereden en heb daar bij ome JanWestrik mijn ontslagbrief getekend, vervolgens m’n spullen gepakt en naar huis gereden. Voor mijn eigenwaarde was dat een héérlijk gevoel, lekker dicht bij mezelf gebleven, alleen moest ik thuis de familie vertellen dat we zonder inkomsten zaten.
Dat duurde een maand. Ene Ton Stam was met een Spaanse vrouw getrouwd en zijn schoonvader deed iets in de sponsorgroep rond Real Zaragoza, geloof ik. Hij belde, of ik interesse had om te komen praten. Het ging niet goed, de club stond op punt te degraderen en de president, Armando Sisqués, een grote jongen in de bouwwereld – ik vergeet ’m nooit – wilde met me praten. Nou, had ik ook wel zin in. Real Zaragoza, mooie club, Primera División, buitenlands avontuur, prachtig allemaal en niet te vergeten: weer brood op de plank. Binnen no-time hadden we een akkoord. Dus daar ging ik, voor zeven potjes. Hield ik ze erin, lag er een driejarig contract klaar.’