Een jaar geleden leek zijn loopbaan in De Kuip ten einde. Nu is hij een van de sterkhouders van de regerend kampioen. Verdediger Jan-Arie van der Heijden (29) is nog lang niet klaar in Rotterdam. ‘Nu keihard werken en bij elkaar blijven.’
Waar was jij op 21 augustus 2016?
‘Pardon?’
Je schudde Dirk Kuijt de hand…
‘Och jee. Ik mocht eindelijk van de bank. Vijf minuten om de 0-1 over de streep te trekken tegen Heracles. Daar begon het inderdaad. De week daarna zat ik weer op de bank, maar mocht ik in de rust tegen Excelsior thuis invallen. Volgens mij stonden we achter. Vervolgens werd het 4-1, met onder meer een assist van mij. Daarna ben ik nooit meer uit de basis verdwenen.’
Sterker nog, dik een jaar later werd je vlak voor tijd gewisseld in de topper bij PSV en was er geen Eredivisie-speler die zoveel minuten onafgebroken op het veld had gestaan.
‘Echt waar? Dat wist ik niet eens. Maar het zegt wel alles over hoe dingen kunnen lopen in het voetbal toch? Hoeveel minuten?’
Om precies te zijn 1.890. In een jaar ben je van schlemiel uitgegroeid tot steunpilaar en cultheld.
‘Nou, schlemiel… Maar ik begrijp wat je bedoelt. Het is een soort wisselwerking. Ik denk dat ik heb laten zien dat ik mezelf wil ontwikkelen. Precies op een punt waar ik misschien eerst minder goed in was. Knokken en juist ook zonder balbezit. Dat is hier bij Feyenoord toch wat het publiek en de trainer van je eisen. Dat moet je natuurlijk ook van jezelf eisen. Maar ik ben opgeleid en opgegroeid met de nadruk op balbezit. Nu weet ik dat dat niet genoeg is. Alleen passie aan de bal is niet genoeg. Ik gaf voor mijn gevoel altijd alles, maar in het spel zonder bal was ik toch minder ontwikkeld, denk ik.’
Knokken en juist ook zonder bal, dat is toch wat het publiek en de trainer hier bij Feyenoord van je eisen
Vorig seizoen vertelde je dat je gewoon keihard extra bent gaan trainen. Op kracht, op timing, op duels. Je haren gingen er zelfs af. Je zult het zelf niet zeggen, maar het leek wel een makeover van de Amsterdamse naar de Rotterdamse school.
‘Dat zijn jouw woorden. Maar ik snap wat je bedoelt en het klopt dat ik steeds meer ben gaan doen met fysieke kracht, steeds resoluter de duels ben ingegaan en steeds meer ben gaan begrijpen dat je juist zonder bal wedstrijden wint. De mensen hier op de tribune zien dat ook en ik denk dat ze dat waarderen.’
Er zijn weinig spelers die knakken in De Kuip en terugveren. Je had ook kunnen zeggen: ‘Je weet wie je haalt.’ Je had je kont tegen de krib kunnen gooien.
‘Je moet nooit zelfmedelijden hebben. Dat heb ik nooit gehad. Ik ben altijd positief gebleven. Dat is vrij goed gelukt. Naar jezelf kijken is, denk ik, constructiever dan wijzen naar anderen. Toen ik naar Vitesse ging, had ik ook aanpassingsproblemen. Ik weet niet goed hoe dat komt. Ik ben wel iemand die zich fijn moet voelen, ik denk dat de meeste mensen dat hebben. Maar de een heeft dat wat meer nodig dan de ander. Ik denk dat ik intussen mag concluderen dat ik gewoon tijd nodig heb om me aan te passen bij een nieuwe club. Ik heb er nu zelfs plezier in achterin te bikkelen en te knokken voor de nul. Volgens mij is dat niet alleen een stap die ik moest maken, maar ook een stap die je als team moet maken, wil je echt successen hebben. In Nederland kijken we toch vooral graag naar mooi voetbal, het spel aan de bal, zo ben ik ook geschoold. Maar kijk in Europa maar hoe wedstrijden in de top worden gewonnen, dat gebeurt veelal vanuit de omschakeling. Je moet gewoon goed staan bij balverlies.’