Het zijn boeiende tijden bij AZ. Terwijl de club in de ban is van het ingestorte stadiondak, wist de hoofdmacht zich te plaatsen voor de groepsfase van de Europa League. Intussen anticipeert de technische leiding op de transferzomer van 2020.
Diep teleurgesteld daalde Max Huiberts af, vlak voor tijd, van zijn tribuneplaats naar de catacomben van het Koning Boudewijn Stadion. Zodat de technisch directeur van AZ de ontgoochelde spelers bij binnenkomst in de kleedkamer een hart onder de riem kon steken. Het Europese avontuur zat er alweer op, was zijn stellige overtuiging. Het deed denken aan de Champions League-finale van 1999 in Barcelona. Bayern München leidde vlak voor tijd met 1-0 tegen Manchester United, toen clubvoorzitter Franz Beckenbauer en UEFA-preses Lennart Johansson vanaf het ereterras alvast de lift naar beneden pakten. Bij aankomst langs het veld in Camp Nou zag de wereld er compleet anders uit: in blessuretijd hadden Teddy Sheringham en Ole Gunnar Solskjær Bayern alsnog de nekslag toegediend.
Twintig jaar later onderging Huiberts in Brussel een vergelijkbare sensatie als Beckenbauer, maar dan ten positieve. AZ leek ten onder te gaan tegen Antwerp FC, totdat Calvin Stengs in de slotminuut een verlenging afdwong. ‘Op het veld zag ik die weggestuurde speler van Antwerp, Lamkel Zé, al filmpjes maken’, vertelt Huiberts. ‘Die wilde zijn vrienden kennelijk laten zien dat Antwerp de groepsfase had bereikt. Maar het liep even anders. Op het moment dat ik de spelerstunnel had bereikt, hoorde ik gejuich uit ons supportersvak. Meteen wist ik dat het goed zou komen. Door hun twee rode kaarten speelde Antwerp met negen man, bovendien had ik na een uur al twee van hun spelers met kramp gezien. Na die 1-1 twijfelde ik geen moment dat we het in de verlenging zouden afmaken.’