Heracles Almelo verrast dit seizoen vriend en vijand met de vierde plaats in de Eredivisie en evenveel punten als Ajax en Feyenoord. De vliegende start is niet in het minst te danken aan Kristoffer Peterson (23). De Zweed trof in zes duels al zeven keer doel. ‘Voetbal is het leukste om te doen, maar ik beschouwde het lange tijd niet als iets leuks.’
Als Kristoffer Peterson de entree van het Polman Stadion binnenloopt, begint de receptionist prompt naar hem te wenken. Zeg maar gerust zwaaien. Er is namelijk een dingetje. Tijdens de warming-up voor de thuiswedstrijd tegen AZ heeft Peterson een bal de tribune in geschoten. Zo bij een Heracles-supporter in het gezicht. Iedereen lachen natuurlijk, het slachtoffer zelf ook. Maar nu blijkt de man daardoor toch een zware hersenschudding te hebben opgelopen. Of het een idee is hem een gesigneerd shirt als doekje voor het bloeden toe te sturen? Peterson knikt. ‘Ik heb dit seizoen al vijftien shirts weggegeven. Eentje kan er nog wel bij.’
Hij lacht. Alles is raak dezer dagen, zelfs ballen die naast het doel zeilen.
Vorig seizoen kwam Kristoffer Peterson voor Heracles Almelo tot zeven goals in 32 Eredivisie-wedstrijden. In de eerste vijf duels van déze competitie maakte de linker aanvaller er al zes. A man on fire dus. ‘Áls er al iets als een flow bestaat, dan is dit het’, zegt hij drie dagen na de spectaculaire uitwedstrijd tegen SC Heerenveen (3-5) waarin hij twee keer scoorde. ‘Natuurlijk, geluk speelt een rol, alles valt momenteel mijn kant op. Maar mensen om me heen zeggen ook: “Jij verdient je eigen geluk, want je werkt keihard”. Dat vind ik mooi om te horen. Voordat het seizoen begon, heb ik op mijn Instagram-account geschreven: Luck is where preparation meets opportunity. Daar geloof ik in. Alles begint bij hard werken, bij goed voorbereid zijn. Als ik maar vaak genoeg de diepte in sprint, dan komt die beslissende pass vanzelf een keer. Als ik maar vaak genoeg het strafschopgebied in duik, sta ik vanzelf een keer op de juiste plek.’
Peterson zat drie jaar in de academie van Liverpool, stond tweeënhalf jaar onder contract bij FC Utrecht, liet zich verhuren aan Roda JC en speelt sinds januari 2017 bij Heracles Almelo. Nooit eerder maakte de Zweed zo’n periode mee waarin alles vanzelf lijkt te gaan. Waar die scoringsdrift vandaan komt? ‘Vorig seizoen had al ik het idee de juiste richting te hebben gevonden. Inclusief het bekertoernooi maakte ik negen goals en had ik vijf assists. Ik voelde me vrij, ik voelde me gewaardeerd. Een half jaar geleden kwam daar de geboorte van onze zoon bij. Toen mijn omgeving hoorde dat we een kindje zouden krijgen, was iedereen bijna opgelucht. De reactie was steevast: Dit is goed voor Kris, nu heeft hij eindelijk iets anders om voor te leven dan continu met voetbal bezig te zijn. Alessio heeft nu 24 uur per dag mijn focus.’
Stress
De aanvaller weet nu: hij heeft het voetbal altijd veel te groot gemaakt, met stress tot gevolg. ‘Voetbal is het leukste om te doen, maar ik beschouwde het lange tijd niet als iets leuks’, verklaart Peterson. ‘Voor mij was het een kwestie van leven of dood. Eigenlijk ben ik van jongs af aan een voetbalmaniac. Ik heb altijd interesse gehad in het doorgronden van voetbal, wilde alles weten over tactiek. Toen ik naar Utrecht kwam, nam ik een abonnement op FOX Sports, ik keek alle Eredivisie-wedstrijden! En als je met mij een quiz houdt over voetbal, weet ik waarschijnlijk de meeste antwoorden. Maar als je alleen maar in vragen denkt, vergeet je op een gegeven moment de antwoorden. Dat was mijn probleem. Het werd een soort locked-in. Dat voetbal en ik, opgesloten in mezelf. Ook tijdens wedstrijden was ik alleen maar aan het denken. Wat moet ik doen als die situatie zich voordoet? Of die? Steeds maar weer. Ik werd letterlijk moe van het vele denken.’
En dan is er nóg iets: hij heeft leren léven. ‘Ik weet nog dat Robbie Alflen me een keer belde toen ik nog voor FC Utrecht speelde’, vertelt Peterson. ‘Robbie zat al in Almelo, we hadden een vrij weekeinde en Robbie zei: “Kris, doe me een plezier, drink een biertje voor me”. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik was altijd heel rigide in die dingen, deed alles volgens het boekje. Ik dronk nooit alcohol. Nooit! Ik dacht dat één glas al mijn voetbalcarrière kon vernietigen. Als we zomervakantie hadden, begon ik op de eerste dag daarvan alweer voor mezelf te trainen. Ik was als de dood dat ik achterop zou raken. Ik heb geleerd de knop om te zetten, meer afstand te nemen van het voetbal en te relaxen. Afgelopen seizoen had ik bijna alle wedstrijden gespeeld. De eerste weken van de zomervakantie heb ik niets gedaan. Heerlijk. Ik sta mezelf nu af en toe ook een glas alcohol toe. Ik lééf en geniet meer.’
Explosief
Het laatste zetje kwam afgelopen zomer met de komst van Frank Wormuth, de nieuwe trainer van Heracles Almelo. De Duitser bracht het voetbal voor de aanvaller terug tot een paar basiselementen. ‘Voetbal is een spel van keuzes maken’, legt Peterson uit. ‘Voor een denker zoals ik betekende dat véél keuzes maken. Wormuth heeft het voetbal voor mij gesimplificeerd. Ik moest vooral stoppen met die zaalvoetbaldingetjes. Dribbelen om niets, passeer-bewegingen uit stilstand. Ik ben een explosieve speler met power en snelheid. Die kwaliteiten moet ik van Wormuth meer aanwenden, het liefst de hele wedstrijd door.’
Met zijn doelpuntenparade laat Peterson langzaam maar zeker de potentie zien waarom Liverpool hem op zestienjarige leeftijd oppikte in Gothenburg. Gedurende drieënhalf jaar was Anfield het wenkende paradijs, maar verder dan het hoogste jeugdelftal raakte de Zweed niet. Toch zegt hij: ‘Ik ben niet mislukt in Liverpool, ik ben er geslaagd! Voor mijn ontwikkeling was het heel goed dat ik wegging uit Zweden. Ik kwam vanuit het amateur-voetbal en wist niets van wat profvoetbal inhoudt. Ik dacht dat het wel oké was drie keer in de week naar McDonald’s te gaan. Of laat op te blijven voor een wedstrijd. In Liverpool heb ik geleerd dat profvoetbal een vak is en hoe ik dat moet vermengen met mijn persoonlijke leven.’
‘Ik hou van slechte tijden en van tegenslagen’
‘Ik hou van slechte tijden en van tegenslagen. Zij zorgen voor de waardevolle leermomenten. Veel mensen zouden Erik ten Hag verwijten dat ik geen eerlijke kans bij FC Utrecht heb gekregen. In anderhalf jaar tijd kreeg ik maar één keer een basisplaats. Ik heb de trainer daarom vervloekt, toen. Nu begrijp ik dat Ten Hag er goede redenen voor had. Ik was Cristiano Ronaldo niet, ik had behalve kwaliteiten ook bepaalde tekortkomingen. Wat ik van die periode heb geleerd, is dat je geregeld in de spiegel moet kijken en een open mind moet hebben om de juiste antwoorden te vinden. Ik was te kinds, in die periode. Ik kwam van Liverpool, FC Utrecht had behoorlijk wat geld voor me betaald, ik zou dé man worden. Zo gedroeg ik me ook. Verkeerd dus.’
Hij legt nog maar eens een plukje snus achter zijn bovenlip. Rond zijn bovenlijf hangt het blauwe shirt van Sävedalen, de club van zijn jeugd in Gothenburg. Bij Kristoffer Peterson is Zweden nooit ver weg. ‘Ik ben een Super-Zweed’, knikt hij. ‘Ik ben er trots op dat wij als land openstaan voor mensen die op de vlucht zijn geslagen voor ellende of oorlog. Dankzij die multiculturele samenleving heb ik vrienden uit Afrika, Azïe en het Midden-Oosten. Ik neem het mensen niet kwalijk dat ze in hun vrije tijd naar Barcelona of Parijs gaan. Maar als ík vrij heb, wil ik maar één ding: naar Zweden. Naar mijn familie, mijn vrienden, en de buurt in Gothenburg waar ik ben opgegroeid. Die banden zijn oersterk. Toen ik veertien was, kreeg ik al een aanbieding om bij Örgryte te komen voetballen, de club waar Afonso Alves, Marcus Allbäck en Johan Elmander groot zijn geworden. Ik weigerde, omdat ik niet weg wilde bij mijn vrienden. Toen Liverpool me twee jaar later vroeg, moest ik ook zo’n beetje door de hele buurt richting Engeland geduwd worden. Ik wilde niet.’
Arrogantie
Hij houdt van Zweden, maar houdt Zweden ook van hem? Peterson schudt zijn hoofd. ‘Ik ben niet zo populair, thuis. Ik ben een jongen met veel zelfvertrouwen die graag praat en grapjes maakt. Vaak wordt dat verward met arrogantie. Mensen die me beter kennen, weten dat dat absoluut niet het geval is. Mijn hart zit op de goede plaats. Alleen: ik ben vanaf mijn zestiende geparachuteerd in een topclub als Liverpool. In sportief opzicht belandde ik daar in een regelrechte oorlog. Je zat met twintig hyper ambitieuze jongens in één kleedkamer in de wetenschap dat misschien maar één van ons het eerste elftal zou halen. Je moest dus continu vechten voor je plaats. Onbewust ga je dan uitstralen dat je niet zo snel bang bent en in jezelf gelooft.’
Voor de Super-Zweed is het voetballeven pas af als hij wordt geselecteerd voor de nationale ploeg. Als Samuel Armenteros namens Heracles Almelo het Zweedse keurkorps kan halen, moet dat ook voor Peterson een reële optie zijn. ‘Ik heb dit seizoen in m’n eentje meer gescoord dan alle in Europa spelende internationals bij elkaar’, knikt hij. ‘De Zweedse media vinden zo langzamerhand dat ik een kans moet krijgen, ik begin blijkbaar op te vallen. Onlangs werd ik door FOX Sports opgenomen in het Elftal van de Maand van augustus. Toen hadden de voetbalsites thuis het nog over “die Onbekende Zweed”. Natuurlijk is dat een lekkere clickbait. Met zo’n kop wil iedereen weten om wie het gaat. Maar voor mij was het een schop onder mijn kont. Ik wil bekendstaan als Kristoffer Peterson, niet als de Onbekende Zweed.’
Focus
Enkele dagen later zien we de voetballer opnieuw en het feest blijft maar duren. Heracles Almelo heeft op eigen veld geen enkele moeite met De Graafschap en rukt door de 4-0 overwinning in elk geval voor even op naar de derde plaats. Peterson maakt op karakteristieke wijze zijn zevende goal van deze competitie. Met de bal aan zijn voeten trekt hij vanaf links het strafschopgebied in, om ’m daarna in de verre hoek te lepelen. Het was al eerder geconstateerd: alles is raak, dezer dagen.
En dat wordt uitbundig gevierd na afloop, ook door Kristoffer Peterson. De aanvaller krijgt een Zweedse vlag in zijn handen gedrukt en zwaait ermee alsof hij een signaal naar huis wil afgeven. Zes wedstrijden, zeven doelpunten, topscorer van Nederland. Hebben jullie het gezien?
Er is nog een vraag die prangt, namelijk waar het succesverhaal van Heracles en Kristoffer Peterson dit seizoen eindigt. ‘Natuurlijk geeft zo’n seizoenstart enorm veel zelfvertrouwen, waardoor je als ploeg steeds beter gaat voetballen’, constateert de Zweed. ‘Tegelijkertijd zorgt de trainer ervoor dat we elke dag op onze tenen moeten blijven lopen en dat we nederig blijven. Nog niet zo lang geleden verloren we met 5-0 van Willem II, doordat we niet goed waren voorbereid op die wedstrijd. We dachten dat we beter waren dan we in werkelijkheid zijn. Als we een serieus team willen zijn, moeten we gefocust blijven en van wedstrijd tot wedstrijd leven. En dan zien we volgend voorjaar wel wat er allemaal te halen valt.’
Wat voor Heracles Almelo geldt, geldt ook voor hem. ‘De voetballerij is te hard en de concurrentie te moordend om nu te gaan zweven’, weet Peterson. ‘Bovendien heb ik nog niets bereikt. Dit – een goede serie wedstrijden in een goede competitie – is wat we altijd voor ogen hebben gehad. En een goede serie moet eerst maar eens uitmonden in een goed seizoen. Natuurlijk, ik geniet ervan dat alles voetballend momenteel naar wens verloopt. Tegelijk wil ik er niet te veel aandacht aan schenken en zeker niet over nadenken. Ik heb een zoon, een prachtige verloofde, goede ploeggenoten en fijne vrienden. Ik ben happy, no matter what. Ik hoef niet meer de man te zijn die zoveel mogelijk goals wil maken. Ik neem het leven nu zoals het komt. En dat bevalt me prima.’
Gerelateerde artikelen