Het is inmiddels vaste prik: in tijden van crisis, als ze het in Barcelona volledig uit de klauwen hebben laten lopen, keert Johan Cruijff terug. In de hoop dat JC ze opnieuw zal verlossen van alle zorgen. In 1988 deed hij nog veel meer dan dat als trainer/technisch directeur, in 2003 als adviseur van een jonge, frisse president, en anno nu in de persoon van de inmiddels achttien jaar oudere Joan Laporta (en bloedeigen zoon Jordi?).
De overtuigende verkiezingszege zal de advocaat en politicus die een tijdlang voor Catalaanse onafhankelijkheid heeft gestreden, er grotendeels aan te danken hebben. Met name onder voorzitter Josep Maria Bartomeu is FC Barcelona zijn unieke identiteit kwijtgeraakt die begin deze eeuw nog zo behoedzaam was opgebouwd door Laporta, Cruijff, Frank Rijkaard en Pep Guardiola. Is het verworden tot een ordinaire koopclub die daardoor in zwaar financieel weer verzeild is geraakt. Op een bepaald moment voelde zelfs kind van de club Lionel Messi zich niet meer thuis in zijn eigen huis en wilde hij zo snel als mogelijk weg van die waanzin in Camp Nou. Ver weg.
Bij een andere uitkomst van de presidentsverkiezingen van 2003 had Ronald Koeman waarschijnlijk niet achttien jaar hoeven wachten op het uitkomen van zijn mooiste droom
Het allereerste wat Laporta bij zijn rentree zal doen is dan ook, zo kondigde hij tijdens de verkiezingsrace aan, de 33-jarige Argentijn ervan proberen te overtuigen zijn deze zomer aflopende contract alsnog te verlengen. Dan beschikt Barcelona ook de komende tijd sowieso over een superster die sportief én commercieel het verschil kan maken. In 2003 legde de nieuwe voorzitter om dezelfde redenen uiteindelijk Ronaldinho vast. Het is niet de enige overeenkomst tussen toen en nu. Met de terugkeer van Joan Laporta beleeft Barcelona in meerdere opzichten een déjà-vu.