-
Johan Derksen
‘Je denkt toch niet dat ik ga schieten wanneer er iemand over het hek klimt? Trouwens, al zou ik het willen, ik zou toch niemand raken.’ Samen met Wilfred Genee zijn René van der Gijp en Johan Derksen al jaren een drie-eenheid waar honderdduizenden heerlijk om kunnen lachen of zich hevig over kunnen opwinden. Maar ooit, in de laatste uurtjes van 1980, troffen de twee elkaar op de Alexander-kazerne in Den Haag. Ter ere van de zestigste verjaardag van Van der Gijp brengen we dit verhaal in de rebound.
Van der Gijp was misschien wel het grootste talent op de Nederlandse velden dat het bescheiden Sparta al heel wat punten had opgeleverd. De aanvaller kon tegenstanders passeren alsof die niet bestonden, had een fenomenaal schot in zijn rechterbeen, maar oogstte met zijn gebrekkige mentaliteit, levenswandel en uitspraken net zo vaak bakken vol kritiek. Derksen bleek na een lange loopbaan als bikkelharde linksback een vernieuwend journalist die graag buiten de lijntjes kleurde. Hij zocht Van der Gijp tijdens diens dienstplicht gewoon op en tekende een bijzonder verhaal op zonder zich ook maar iets aan te trekken van een streng toeziende officier in opleiding.
'Ik kan de dienst echt niet serieus nemen, het is net de padvinderij, erg kinderachtig. Tijdens een bivak mag je je niet wassen. Heb ik me drie dagen niet gewassen...'
Tegenwoordig is het moeilijk voor te stellen: Frenkie de Jong of Calvin Stengs die in vol ornaat een kazerne moeten bewaken. Of Donyell Malen met een Uzi. Veertig jaar geleden ontkwam je zelfs als supertalent en (aanstaand) international niet aan de dienstplicht. Trouwens, over die Uzi gesproken. ‘Tijdens de opleiding heb ik één keer geschoten’, zo moet de dan negentienjarige Van der Gijp op die ijskoude nacht bekennen. ‘Ik moest eerst een gasmasker opzetten, toen zag ik niets meer en de kogels verdwenen in het plafond. Vervolgens mocht ik niet meer meedoen.’
