Een eiland met een inwonersaantal dat vergelijkbaar is met Utrecht, heeft voor de tweede keer op rij een eindtoernooi gehaald. IJsland schrijft daarmee een modern voetbalsprookje. In VI Rebound brengen we daarom opnieuw deze reportage uit de zomer van 2016 onder de aandacht: 'Wij hebben geen Arjen Robben, het team is onze sterspeler.'
HUH……..HUH…HUH..HUH. Reykjavik, maandagavond negen uur. De zon schijnt, donker wordt het niet vandaag. Nog één keer klinkt de IJslandse Haka op Arnarhóll. Ze zijn er weer, allemaal. De mannen met de woeste baarden, de vrouwen met bescheiden vlaggetjes op de wangen en de blauw geverfde koppen onder helmen met horens. We hebben ze veel gezien de laatste weken. Dronken van drank en uitgekomen dromen.
En toch, deze laatste massale oerschreeuw klinkt anders. Harder, intenser. Met nog meer liefde dan voorheen. De Voetbalvikingen zijn immers teruggekeerd van hun zegetocht door Frankrijk. Kolbeinn Sigthórsson, aanvoerder Aron Gunnarsson, veteraan Eidur Gudjohnsen en al die anderen op het podium onderaan de heuvel. Unleash your inner Viking, had Alfred Finnbogason voor iedere wedstrijd getwitterd. En dat is precies wat er gebeurt. De berg van Ingolfur Arnarsson – de eerste Noorse Viking die overleefde op IJsland – brult niets minder dan bevrijding…
Unleash your inner Viking, had Alfred Finnbogason voor iedere wedstrijd getwitterd. En dat is precies wat gebeurt
De spelers voelen het. Zij weten wat ze de afgelopen weken hebben losgemaakt op IJsland. Ze zijn namelijk ook onderdeel van het recente verleden en het harde, deels verborgen, collectieve leed dat vanaf 2008 werd veroorzaakt door het Vikingkapitalisme waarmee de banken het land in een diepe crisis hadden gestort. Onlangs moest premier Gunnlaugsson vanwege de Panama Papers nog aftreden. Maar dat was het laatste restje negativisme voordat de prestaties van Strakarnir Okkar (Onze Jongens) het eiland met onophoudelijke en hoge golven positief nieuws overspoelden.
Vooruit IJsland
Die gezamenlijke pijn van jarenlang financieel bedrog is niet vergeven, maar voor nu absoluut wel vergeten. Want de IJslanders kunnen weer trots zijn. Trots op de helden die IJsland niet alleen op de voetbalkaart hebben gezet, maar bovendien het land en haar inwoners hun waardigheid heeft teruggeven. Afram Island, Vooruit IJsland… Letterlijk, want overal in de stad torenen acht jaar na de crisis de gele hijskranen weer boven Reykjavik uit. IJsland staat weer in de steigers, bouwt eindelijk door en krabbelt letterlijk op.
Hekla, ’s lands grootste vulkaan staat al weken op uitbarsten, maar het wordt nog moeilijk genoeg deze eruptie van vurige vreugde te overtreffen. En dat 24 uur na de 5-2 afstraffing die de ploeg van Lars Lagerbäck in de kwartfinale tegen Frankrijk kreeg. Het deerde niets en niemand op IJsland. Liefst 23 keer eerder probeerde het land namelijk deel te nemen aan een groot toernooi. Steeds faalden de voetballers. Tot dus het EK van 2016.
De missie in Frankrijk was daarom al geslaagd voordat die was begonnen. Ze waren erbij, dat was genoeg. Dat de fans nog zoveel meer kregen, had helemaal niemand durven dromen. Op 17 juni vieren de IJslanders Onafhankelijkheidsdag, vanaf nu zal er jaarlijks tien dagen later opnieuw een waar volksfeest uitbreken. Want op 27 juni 2016 won IJsland namelijk de achtste finale van Engeland op het EK. En dat nadat het team van Lagerbäck ook al zonder nederlaag door de groepsfase met daarin Portugal was gerold.
Het Grote Niets
Wat rest zijn de vragen. Hoe kan een land met meer schapen dan mensen, met ongeveer honderd profvoetballers, met één van de kortste competities ter wereld en maanden waarin het soms maar vier à vijf uur licht is, zo succesvol zijn met het nationale team?