De Ekstraklasa telt momenteel meer Nederlandse prof-voetballers dan La Liga. Toch weten we vrij weinig van de Poolse competitie. VI trok naar het land waar racisme een verzwegen probleem lijkt, het nationale elftal excelleert en voormalig Eredivisie-spelers naam proberen te maken.
‘Ik zoek Mickey.’ Het is even voor elven als Piotr Parzyszek gedoucht en wel de mixed zone van het Miejski Stadion komt binnenlopen. Zijn humeur laat zich raden. Piast Gliwice heeft zojuist met 3-0 verloren van Lech Poznan. Wat rest, is een busreis van minimaal vijf uur over verlaten Poolse landweggetjes. Als alles een beetje meezit, is hij morgenochtend tegen vier uur thuis. Buiten maakt de chauffeur aanstalten om aan de barre tocht te beginnen, maar de oud-speler van De Graafschap en PEC Zwolle wil eerst een belofte inlossen. Hij heeft een wedstrijdshirt voor oud-ploeggenoot en Poznan-doelman Mickey van der Hart in zijn handen. Maar de Amsterdammer is in geen velden of wegen te bekennen. ‘Kan jij het hem misschien geven’, vraagt hij niet veel later. ‘Ik moet nu écht de bus in.’
Een handdruk en weg is de spits. Zo kan het zijn dat we op een koude vrijdagavond in Poznan met een bezweet Adidas-shirt in onze handen staan. Uniek is het al lang niet meer, Nederlanders die shirtjes ruilen in de Ekstraklasa. Er zijn inmiddels vier landgenoten die hun brood verdienen op het hoogste voetbalniveau van Polen. Vijf als we Parzyszek, die op zijn zesde emigreerde, meerekenen. Dat zijn er meer dan in La Liga. En toch weten we vrij weinig van voetballand Polen. Ja, het nationale elftal heeft zich geplaatst voor het EK, maar beelden uit de nationale competitie halen zelden Studio Sport. Als er al iets doorsijpelt uit Polen, dan zijn het vechtende supporters of problemen met racisme. Wat drijft Eredivisie-spelers om naar het voormalige Oostblok te trekken en wat treffen ze er aan? Tijd voor een bezoek aan de zestien woiwodschappen.