Nederland meldde zich na de vorige Europese speelronde bij de beste tien van de UEFA-coëfficiëntenlijst. Verder stijgen op korte termijn wordt lastig. Om dit op lange termijn wel te realiseren zijn goede resultaten nu ook al gewenst, te beginnen deze week.
Achilles ’29 speelde drie divisies hoger dan nu, Matthijs de Ligt en Frenkie de Jong waren nulvoudig international, Barack Obama fungeerde als president van de Verenigde Staten en het woord Brexit was net uitgevonden. Zo lang geleden was het dat Nederland in de toptien van de UEFA-coëfficiëntenlijst stond, oftewel na het seizoen 2015/16. Dankzij de zeges van Ajax en PSV en het gelijkspel van AZ keerde de Eredivisie een kleine twee weken geleden terug tussen de Europese elite. Oekraïne en Turkije werden gepasseerd, waardoor Nederland zelfs de negende plaats bekleedt.
Voorafgaand aan deze jaargang bezetten we nog de twaalfde positie. Een dergelijke stijging in amper twee maanden op een lijst die zich doorgaans niet kenmerkt door zijn volatiliteit (er wordt immers gekeken naar de resultaten van de laatste vijf seizoenen) is bijzonder te noemen. Nederland moest er dan ook heel wat voor doen: tussen de nederlaag én uitschakeling van FC Utrecht tegen Zrinjski Mostar en het verlies van Feyenoord bij Rangers bleef de Eredivisie-delegatie negentien achtereenvolgende Europese duels ongeslagen, een nationaal record.
De verschillen tussen de achtste en de twaalfde positie zijn niet overdreven groot. We zetten het programma van de clubs van onze concurrenten op een rijtje.