Geen Nederlander behaalde grotere successen bij Manchester United dan Jaap Stam. Bijna twintig jaar nadat hij de treble had gewonnen met de Engelse topclub, keerde de voormalige centrumverdediger met VI terug naar Old Trafford. Het werd een trip vol nostalgie, anekdotes en als klapstuk een weerzien met Sir Alex.
Een verweerd hoofd steekt naar buiten in het wachthokje bij de slagboom. Bezoek zijn ze hier niet gewend, op het afgelegen en hermetisch afgesloten trainingscomplex van Manchester United. En die taxi met twee kale mannen op de achterbank komt de bewaker ook al niet bekend voor. Totdat hij zijn ogen scherp stelt op de grootste van de twee. Dan is er ineens een blik van herkenning en klinkt het verrukt: ‘Oh my dear, it’s fucking Jaap Stam. The Dutch Destroyer. Welcome back Jaap!’
Even later wandelt Stam de ontvangstruimte binnen. Daar staat Albert Morgan hem met gespreide armen op te wachten. Joelend vliegen ze elkaar om de nek. Morgan, een krasse zeventiger, behoort tot het meubilair bij Manchester United. In 1996 trad de voormalige autohandelaar in dienst bij de club als materiaalman. En Morgan was veel meer dan dat. In een mum van tijd was hij de rechterhand, vertrouwenspersoon en boezemvriend van Sir Alex Ferguson. De oren en de ogen van de legendarische manager. Morgan hoefde niet lang na te denken toen Ferguson in 2013 in een persoonlijk gesprek zijn vertrek aankondigde. De kit manager trok de deur van zijn materiaalhok achter zich dicht en stopte tegelijkertijd. Sindsdien is hij ambassadeur van Manchester United.
In die hoedanigheid fungeert Morgan vandaag als gastheer van Stam. We zijn de hoek van het hoofdgebouw nog niet om of de eerste herinneringen worden opgediept. ‘Weet je nog dat Ole Gunnar Solskjaer en ik je hadden opgesloten in een kast?’, stelt Stam een retorische vraag. ‘Natuurlijk weet ik dat nog’, schatert Morgan. Waarna iedere zin minimaal drie keer wordt verrijkt met het welbekende Engelse f-woord. ‘Tijdens eens trainingskamp stormden Jaap en Ole mijn hotelkamer binnen. Ze sprongen boven op me, bonden me vast en sloten me op in de kledingkast. Ze wensten me smakelijk eten en gingen vervolgens naar de eetzaal. Na het diner hebben ze me weer bevrijd. Stelletje fucking klootzakken.’
Hij mist die tijd, zegt Morgan. Het kostte hem na zijn pensioen een jaar om los te komen van het kameraadschap en de kleedkamerhumor die zijn leven zo lang hadden beheerst. ‘In de tijd van Jaap bestond Manchester United uit echte kerels’, verzucht hij. ‘Ze konden keihard zijn tegen elkaar. Het ene moment waren ze in staat elkaar de hersens in te slaan, het andere moment rolden ze gierend van de lach over de grond. Tegelijkertijd speelden ze het beste voetbal van de wereld. Mooier bestaat niet: presteren als het moet, lachen als het kan.’