PSV stuit dinsdagavond in het bekertoernooi op Koninklijke HFC in de donkere dagen voor kerst. Het affiche doet enigszins denken aan het treffen met FC Wageningen in 1977, toen de Eindhovenaren vlak voor de jaarwisseling ondersteboven werden gespeeld door de bescheiden Eerste Divisie-club. In 2017 spraken we de hoofdrolspelers van die stunt. Reis terug in de tijd in deze VI Rebound.
PSV was in 1977/78 oppermachtig in zowel de Eredivisie als de UEFA Cup. De ploeg van Kees Rijvers werd al op 8 april landskampioen, nog altijd een record. Het maakte de stunt van FC Wageningen des te opzienbarender.
De Wageningse Berg ligt er tevreden bij, deze koude herfstmorgen. Als standbeelden ontheffen de vier stadionmasten zich uit de Gelderse Vallei. De staantribune aan de lange zijde baadt in een waterig zonnetje. En het veld oogt als een biljartlaken. Alsof FC Wageningen, in 1992 failliet gegaan, zo weer zijn rentree kan maken in het profvoetbal. Desnoods vanavond nog. Jan Menting (65), goalgetter van weleer, lacht. Was het maar waar, zie je hem denken. Dan zou hij de eerste zijn die zich van een plaatsbewijs verzekert op de inmiddels dakloze hoofdtribune.
Nu loopt hij mijmerend over de grassprieten van het stadionnetje, échte grassprieten. ‘Ruik je dat?’, vraagt de in Heteren geboren oud-spits. De geur van een vers gemaaide voetbalpiste, hij weet het, er kan geen eau de toilette tegenop. In totaal tien seizoenen (1970-78 en 1982-84) en 242 duels voor FC Wageningen vormde de walm voor hem de ideale doping voor als rivaal Vitesse op bezoek kwam. Of NEC, die andere buurman. Of leuker nog: het grote Ajax. Nu resten hier, op het meest rustgevende stukje voetbalgrond van Nederland, slechts nog de herinneringen aan hoe het ooit was. ‘Kijk’, zegt Menting, terwijl hij een vinger priemt richting spelerstunnel. ‘Als we uit die deur kwamen, ging het tekeer in het stadion, jongen! Soms zaten er wel achttienduizend man. Dan wilde ik maar één ding: Wageningen zo snel mogelijk aan doelpunten helpen.’
Om dat ijzeren toegangshek van de spelers-tunnel zit inmiddels een kettingslot verankerd. Passend bij de entourage ‘op de Berg’, waar nu voornamelijk nog het geluid van tjilpende houtduiven en wielewalen weerklinkt. Nu en dan onderbroken door het geruis van eikenbomen. Het scorebord in de hoek leert dat het 0-0 is, al 25 jaar. ‘Kom, naar binnen’, besluit Menting. ‘Het koffiezetapparaat in de kantine doet het nog wel.’