Lamlendig en inspiratieloos. Het is de even simpele als treffende samenvatting van het seizoen 2018/19 van NEC. VI trok naar Nijmegen en zag met eigen ogen hoe zelfs wonderdokter Ron de Groot de haperende machine niet meer aan de praat kreeg. Een verhaal over clubliefde, een gehuurde vishengel, pizzadozen en boekenplanken vol meerjarenplannen.
‘In twee jaar tijd is veel veranderd maar eigenlijk ook weer helemaal niet.’ De uitspraak is haast Cruijffiaans. De man tegenover ons wordt dan ook niet voor niets als de Verlosser van de Bloedkuul gezien. Het is woensdag, twee dagen voor de start van de play-offs en Ron de Groot heeft er zin in. Hij draagt een vaal trainingspak, de Nijmeegse driekleur op de borst. Volgens ingewijden heeft hij nog veertien soortgelijke setjes in zijn kledingkast hangen; ze zien hem op het stadion zelden in spijkerbroek.
De Groot is een voetbaldier, maar bovenal een NEC-man. Hij kan prachtig vertellen over hoe hij als klein manneke op veertienjarige leeftijd vol verwachting vanuit De Wolfskuil richting De Goffert reed. Nu, 45 jaar later, doet hij dat nog dagelijks. Hier werd hij volwassen, debuteerde hij in het betaalde voetbal, begon hij zijn trainersloopbaan én keek hij zelfs de dood in de ogen. Het is alweer tien jaar geleden dat Bikkel onderaan een trap in het stadion werd gevonden. Een hartaanval. Voor veel mensen een teken om het leven drastisch om te gooien, maar niet voor de geboren Nijmegenaar. ‘Een paar maanden later stond ik gewoon weer vijftig uur per week op het trainingsveld van De Eendracht. In het leven moet je vooral dat doen waar je gelukkig van wordt’, merkt hij droogjes op.
De Groot wordt gedreven door een zeldzaam soort clubliefde. Hij kon dan ook geen nee zeggen toen de club hem onlangs vroeg het stokje over te nemen van de ontslagen Jack de Gier. Het betekent de vijfde termijn van Ronnie-interim. ‘Ik voelde het al een beetje aankomen’, vertelt hij nu. ‘Of ik er lang over na heb gedacht? Ja en nee. Nee, omdat je de club wilt helpen en ja, omdat ik er eigenlijk geen voorstander van ben...’ Er valt een korte stilte. ‘Weet je’, vervolgt hij weifelend. ‘Als ík voor de groep sta, dan klopt er iets niet bij de club. En juist dat doet pijn.’