Van Kompany tot Arnesen: het Huis van Intriges dat Anderlecht heet

In de nacht van 23 op 24 augustus stuurde hij een bericht de wereld in. Anderlecht had een paar uur eerder voor de vierde keer op rij niet weten te winnen in de Belgische competitie. Om vier over één drukte Vincent Kompany de verzendknop in. ‘We don’t believe the hype, we don’t believe the drama. We believe in the process’, verscheen er op zijn Twitter-account.

Na tien speeldagen bezet Anderlecht de dertiende plaats in een competitie met zestien clubs. Er werd pas twee keer gewonnen, slechts acht keer gescoord en ondertussen is er dat motto dat werd geleend van NBA-club Philadelphia Sixers en te pas en te onpas voorbij komt. Trust the process.

De essentie van Kompany’s boodschap is sinds het begin van het seizoen hetzelfde: er zullen geen compromissen gesloten worden. Hij stelt liever een valse spits op die loopt en werkt voor de ploeg dan een echte nummer 9 die de helft van zijn opdrachten uitvoert. Kompany op andere gedachtes brengen is haast onbegonnen werk. Hij heeft zijn denkpatronen en zijn koppigheid staat een zekere vorm van flexibiliteit in de weg.

Van enkele oudere spelers werd aan het begin van het seizoen afscheid genomen. Kompany had de indruk dat hij hen niet meer kon veranderen omdat ze geconditioneerd zijn voor een ander soort voetbal dan waarvoor hij staat. ‘Vincent wil geen spelers die vier of vijf balcontacten nodig hebben, de bal met de voetzool spelen of onnodige schaarbewegingen maken. Bij Vincent staat efficiëntie voorop’, aldus een insider.

Tijdens zijn presentatie vertelde Vincent Kompany dat hij Anderlecht zou laten voetballen zoals Manchester City. Aan de spelers lichtte Kompany zijn stappenplan in detail toe: in het eerste seizoen heeft hij bijvoorbeeld geen behoefte aan backs die mee opschuiven en in het tweede seizoen zou de positie mee-evolueren met de rest van de ploeg. Kompany kijkt niet één, maar een paar jaar vooruit. Om het in zijn woorden te zeggen: trust the process.

Naar namen of de intrinsieke kwaliteit kijkt Kompany niet. Hij zoekt naar spelers die perfect in zijn systeem passen. Om die reden kwam Alexis Saelemaekers, vorig seizoen basisspeler, nog nauwelijks in actie als rechtsback. Met zijn loopvermogen en goede voorzet is Saelemaekers een prima optie op de flank, maar Kompany wil op die positie geen speler opstellen die tegen zijn natuur gaat voetballen en het tactische plan negeert.

Champagnevoetbal

Kompany wil het voetbal spelen zoals hij dat de voorbije jaren leerde kennen onder Pep Guardiola. Het is een keuze voor positie-spel. Het Anderlecht-publiek is gevoelig voor verzorgd voetbal. Een voorliefde die teruggaat naar de jaren zestig van de vorige eeuw toen met Pierre Sinibaldi als coach champagnevoetbal werd gespeeld. Het is een zekere mate van arrogantie die door de aderen van de club stroomt. Voor Kompany is balbezit de richtlijn in zijn voetbalproject. Het plan van Anderlecht is glashelder: geduldig de aanval opbouwen met bal en de bal zo snel en zo hoog mogelijk terugveroveren wanneer ze die kwijt zijn.

Na enkele wedstrijden en systematisch herhaalde combinaties weten alle tegenstanders waar de passes van Philippe Sandler of Vincent Kompany zouden moeten terechtkomen. Ze hebben allemaal kunnen zien dat linksback Sieben Dewaele in balbezit een linie opschuift om naast de nummer 6 te komen. Met een 3-2-2-3 als gevolg. Het is een speelwijze die Guardiola in zijn jaren bij Bayern München ontwikkelde.

Probleem van Anderlecht is alleen dat het balbezit te traag of te onnauwkeurig is. Dat ligt niet per se aan bijvoorbeeld Kompany of Sandler. Voor een goede pass heb je ook spelers nodig die de bal goed kunnen aannemen. In de as zoekt Samir Nasri nog naar zijn beste vorm, terwijl Michel Vlap eerder een schaduwspits is dan een middenvelder. Alleen het Belgische toptalent Yari Verschaeren is in staat om de bal aan te nemen met de rug naar het doel en in de draai een tegenstander uit te schakelen waardoor andere verdedigers keuzes moeten maken. De eerste slachtoffers van de nieuwe koers zijn gevallen.