Finn van Breemen (20) verraste vriend en vijand door deze zomer ADO Den Haag te verruilen voor FC Basel. Inmiddels heeft de verdediger uit Pijnacker een basisplaats bij de halvefinalist van de afgelopen Conference League. Een monoloog over een schreeuwende Dick Advocaat, de lessen van Virgil van Dijk en dromen van de Champions League. ‘High risk, high rewards, zeggen ze dan.’
‘In Den Haag en omgeving zullen de mensen me waarschijnlijk wel kennen’, beseft Finn van Breemen, ‘daarbuiten misschien iets minder. Het is hard gegaan. Bij DHC in Delft werd ik gescout door ADO Den Haag. Vervolgens heb ik heel de opleiding doorlopen. Ik wist van mezelf dat ik aanleg had, maar er was meer nodig om de top te bereiken. Ik ben heel erg van mening dat talent belangrijk is, maar dat discipline en hard werken uiteindelijk het verschil zullen maken.
Na de middelbare school stond ik voor de keuze: ga ik voetballen, studeren of ga ik het combineren? Andere jongens van mijn leeftijd waren op dat moment al verder, sommigen zaten al bij het Nederlands elftal. Op dat moment heb ik de knoop doorgehakt en gezegd: Dit is wat ik wil en hier ga ik alles voor geven. En dus ben ik nóg harder gaan werken.
'Dat klinkt misschien gek, maar van jongs af aan volg ik niet zozeer het Nederlands elftal maar Jong Oranje. Ik zag mezelf terug in die jongens. Ik droomde ervan om op een dag ook een talent te zijn'
Iets wat ik nog elke dag doe. Alleen als ik fysiek echt in orde ben, kan ik stappen maken. Dus ben ik veel in de gym te vinden. Maar ik vind het bijvoorbeeld ook leuk om vrije trappen te nemen of om crossballen te geven. Na de training blijf ik vaak nog even op het veld. Bij Basel mag ik de vrije trappen niet nemen, er is een zekere hiërarchie. Maar wie weet als ik blijf oefenen.
Ik had het gevoel dat mijn kans vanzelf een keer zou komen. Daarbij heb ik ook goede voorbeelden. Ik ben een centrale verdediger en kijk veel naar Virgil van Dijk. Na zijn blessure heeft hij het misschien wat moeilijker. Zo gek is dat ook niet. Maar in dat jaar dat Liverpool de landstitel pakte, was hij de beste centrale verdediger van de wereld. Werd hij echt een idool. Of eigenlijk is hij dat nog altijd.
Misschien komt het wel door de weg die hij heeft afgelegd. Eerst moest hij zich in de basis knokken bij FC Groningen, daarna Celtic en Southampton. Steeds weer die tussenstapjes. Een beetje een laatbloeier, net als ik. Uit dat soort verhalen haal ik dan weer inspiratie. Ik heb altijd gedacht: Die kans komt wel een keertje.
Mijn ADO-debuut was onder Dirk Kuijt, maar de meeste wedstrijden speelde ik onder Dick Advocaat. In het begin was dat wel een beetje aftasten. Je hoort natuurlijk veel verhalen over zo’n trainer, over zijn karakter. Ik had eerlijk ook niet verwacht dat ik onder hem zou spelen. Hij heeft het imago vooral voor oudere spelers te kiezen. Maar op de trainingen voldeed ik kennelijk aan zijn maatstaven. Hoewel, ik heb aardig wat geschreeuw naar mijn hoofd gekregen. Als ik weer eens een actie maakte die in zijn ogen niet bij een verdediger hoorde.
