De zesde plaats na zestien wedstrijden en maar vijf punten minder dan titelkandidaat PSV. Op basis van de ranglijst lijkt het voor de wind te gaan bij FC Utrecht, maar op het veld verloopt het stroef. Na zes maanden heeft trainer John van den Brom zijn stempel nog onvoldoende kunnen drukken.
Ton du Chatinier was trainer, Michel Vorm stond tussen de palen en Dries Mertens was de enige doelpuntenmaker. De wereld zag er heel anders uit toen Mark van der Maarel op 20 september 2009 in Den Haag zijn debuut maakte in shirt van FC Utrecht. Hij was net twintig jaar oud, het broekie in de selectie. FC Utrecht was een elftal vol mannetjesputters met opgestroopte mouwen, topclubs gingen met knikkende knietjes richting Stadion Galgenwaard.
Tien jaar na dato verlangt Utrecht opnieuw naar die tijd. Voor een deel van de aanhang is het spel te klinisch geworden, zijn voetballers te veel madammekes. Ze willen meer passie, vieze shirtjes en bovenal meer Mark van der Maarel. ‘Er zijn echter ook genoeg mensen die zeggen dat er te veel Mark van der Maarel is’, reageert de verdediger zelf gekscherend. ‘Laten we realistisch blijven, het voetbal is ook geëvalueerd. Vroeger ging het om strijd, volle bak en dat soort teksten. FC Utrecht is ambitieus en met alleen hard werken, een van mijn belangrijkste kwaliteiten, ga je het niet redden. Het moet hand in hand gaan en dat is naar mijn mening voldoende aanwezig in dit elftal.’