Zelden ontving VI zoveel ingezonden brieven als in de eerste week van september 2001. ‘Gehoord van 10 Ierse voetballers…’, hield bijvoorbeeld P. Spruit uit Hellevoetsluis het kort en bondig. ‘Wij zijn de beste van Rotterdam, van Amsterdam, de beste van Nederland! En dat is geen misplaatste arrogantie. Jullie moeten je kapot schamen!’ Oranje stond door de 1-0 nederlaag tegen Ierland op het punt het WK mis te lopen en het volk was witheet.
Terwijl de man over wie alles en iedereen met name heen viel, in aanloop naar het allesbeslissende duel in Dublin – zijn Nederlands elftal had bij winst op de koploper alles weer in eigen hand genomen – nog een uiterst ontspannen indruk had gemaakt. Louis van Gaal was ervan overtuigd dat hij Oranje net op tijd weer op het juiste spoor had gekregen, en met hem de massa. De indrukwekkende 0-2 zege op Engeland een paar weken eerder in Londen had het beschadigde vertrouwen grotendeels hersteld.
‘Eigenlijk was het voor de Nederlanders bijna de hele wedstrijd pompen of verzuipen. En dat is het spelletje dat wij ons hele leven al spelen’
Op heel veel punten verschilt de situatie van toen wezenlijk met die van nu. Allereerst zou de wereld een week later voorgoed veranderen door 9/11, wekte Van Gaal vooral irritatie bij het Oranje Legioen waar Ronald Koeman slechts bewondering oogst, en vocht Nederland destijds voor zijn laatste kans op kwalificatie voor een groot toernooi terwijl nu de tegenstander in die rol is gedwongen. Maar er is in elk geval ook één grote overeenkomst: op het Ierse eiland beslist het Nederlands elftal over zijn eigen lot.
Noord-Ierland-uit moet deze zaterdag geen probleem zijn, zoals Ierland-uit bijna twintig jaar geleden slechts een van de laatste horden richting het WK in Japan en Zuid-Korea leek. Maar het ging dus faliekant mis. Een reconstructie van een kwalificatiereeks en een do-or-die-duel waarvan de afloop voor altijd een schrikbeeld zal zijn. Het doelpunt van Jason McAteer voelt voor sommigen nog immer als een mokerslag.
Gerelateerde artikelen
