Teammanager Oliver Bierhoff is momenteel een van de invloedrijkste mensen in het Duitse voetbal. Een portret uit de zomer van 2016 van een meesterplanner, dat vanwege het succes van de verschillende Duitse teams opnieuw onder de aandacht wordt gebracht in VI Rebound.
‘Hé giocatore, waar heb je de zon verstopt?’ De vraag wordt gesteld in zangerig Italiaans, de lange Duitser kijkt verstoord om en na een korte pauze volgt een hartelijke omhelzing met een schim uit zijn verleden. Giocatore, zo werd Oliver Bierhoff vijftien jaar geleden voor het laatst genoemd, toen hij nog spits was van AC Milan. En de zon is voor de tegenwoordige teammanager van Duitsland ook een heikel en vooral wegblijvend onderwerp. Sinds Duitsland op 7 juni zijn basiskamp in Évian-les-Bains betrok lijkt het wel of er een permanent lage drukgebied boven het Meer van Genève hangt. Alsof de zomer zich ontkoppeld heeft van het sprookje. Alsof de seizoenen zich gekeerd hebben.
In het bedaagde kuuroord Évian-les-Bains is de Geest van Campo Bahia vooralsnog ver weg. Daar, in een stuk tropische wildernis aan de Atlantische Oceaan, bouwden de Duitsers in de aanloop naar het WK 2014 een adembenemend trainingscomplex. In een natuurreservaat werd een veld aangelegd, waar het elftal dezelfde vochtige omstandigheden trof als in de eerste groepswedstrijden. Op het paradijselijke strand werden villa’s voor de spelers gebouwd, die door speciaal ingevlogen kunstobjecten toch een vleugje thuis troffen. En om het vliegveld te bereiken moest met een gammel veerpontje een rivier worden overgestoken, waardoor iedere reis naar een wedstrijd veranderde in een onbestemd avontuur.
Camp Bahia was een speelplaats voor grote jongens en het even functionele als fantasierijke concept was bedacht door Oliver Bierhoff. Het pontje van Campo Bahia speelde een cruciale rol in zijn overwegingen. ‘De eerste keer dat we over de rivier schommelden moest direct bij iedereen het beseft indalen: Hé, dit wordt geen normaal WK. Dat is wel gelukt.’ Spelers en trainers moesten zich gaan realiseren dat ze niet alleen tegenstanders als Brazilië en Argentinië moesten trotseren, maar ook de elementen. Het reizen, de warmte, het onverwachte. En dat gekoppeld aan het verlangen om na iedere wedstrijd terug te keren naar het zelfgeschapen Duitse paradijs aan de Braziliaanse kust. Gaandeweg het toernooi transformeerde dat gevoel tot een magische zomerhitte die spelers en staf opnam en meevoerde naar meeslepend en succesvol voetbal. Duitsland pakte de wereldtitel en daarin speelde de Geest van Campo Bahia een ondefinieerbare maar ook onmiskenbare rol.