De Spaanse competitie was tien jaar geleden zo goed als bankroet. Nadat meer dan twintig clubs surseance van betaling hadden aangevraagd en de bond in opspraak was gekomen met corruptieschandalen, ging het roer radicaal om en besloten de clubs om net als in de Premier League zelf de regie te pakken en hun wedstrijden te gaan vermarkten. Aan de hand van een keiharde leider is La Liga nu een ongekende successtory.
Alsof er een ufo is geland in het noorden van Valencia. Afgeschermd door golfplaten muren staat daar op een oud fabrieksterrein een gigantisch futuristisch geraamte van beton. De contouren van een enorm ovalen stadion zijn zichtbaar, maar de bouw waar honderd miljoen euro in is gaan zitten ligt al tien jaar stil en intussen wordt gegrapt dat Valencia zijn eigen Sagrada Familia heeft. Het onvoltooide stadion op vijftien minuten rijden van het huidige Mestalla is bovenal een relikwie van een gigantische crisis waaraan de Spaanse competitie aan het begin van dit decennium bijna bezweek.
Voor de doorsnee volger die niets van het duel Messi-Ronaldo wil missen en Real of Barça in mei een paar prijzen in de lucht ziet steken, leek er niet zo veel aan de hand. Op de UEFA-ranglijst staat Spanje meestal eerste of tweede en als je nagaat dat het nationale team in 2008, 2010 en 2012 achtereenvolgens het EK, WK en EK won, zou je denken dat de voetbalindustrie er in alle opzichten floreert. Maar aan het begin van de jaren tien is niets minder waar.