Het ene systeem volgde het andere op, maar door te winnen van Griekenland (3-0) en Ierland (2-1) heeft Ronald Koeman het Nederlands elftal in ieder geval op EK-koers gekregen. In de wereld van deze bondscoach is dat voor nú genoeg.
Al zijn hele carrière is Ronald Koeman meer realist dan idealist. Johan Cruijff voedde hem op, maar als speler van Ajax en Barcelona vond de huidige bondscoach dat er soms wat realiteitszin ontbrak in de visie van De Maestro. Koeman herkende ook best wel wat in de manier hoe Louis van Gaal wilde spelen, die hij later als assistent zou dienen in Barcelona. Bij Oranje – ook als assistent, tijdens het WK van 1998 in Frankrijk – hielp hij Guus Hiddink, weer een ander type coach met een wéér andere visie, één die zorgde voor een prettige sfeer. Hiddink durfde te delegeren, was Koeman als speler van PSV eerder al opgevallen. Tegelijk hield hij altijd zijn ogen open voor de trends in het internationale voetbal, om er al snel achter te komen dat er meer wegen leiden naar succes.
Als voetballer was hij net zo. Koeman kon hard zijn en zelfs meedogenloos als het moest. De UEFA schorste hem nadat hij in 1988 in een interview de doodschop van Hans Gillhaus op Jean Tigana had bewonderd en de charge als ‘professioneel’ omschreef. Koeman miste daardoor vanwege een schorsing de halve finale van de Europa Cup I – die PSV zou winnen – tegen Real Madrid. Het zegt veel over zijn instelling. Waarom zouden hardheid en flexibiliteit eigenschappen zijn die alleen de rest van de wereld toebehoren en niet Nederland? ‘Wat mensen van me vinden, interesseert me niet’, zegt Koeman. ‘Wínnen, dát is wat mij interesseert.’
Er bestaat bijna geen pragmatischer mens dan Ronald Koeman en al helemaal geen trainer.