Dit wordt geen opwekkend stukje.
Dit weekend werd bekend dat Brescia op het punt staat Mario Balotelli te ontslaan. Uit de berichten werd me duidelijk dat Brescia van Balotelli af wil omdat hij al verschillende keren niet bij een training is komen opdagen. Wat ik bijna nergens las, is dat Balotelli de coronalockdown als uitzonderlijk zwaar heeft ervaren. Op Instagram sprak hij openlijk over zijn eenzaamheid: hij woonde alleen, kon niet koken, zag zijn kinderen, zijn moeder en zijn broers niet. Ook ontbrak in de berichtgeving rond Balotelli de voorzitter van Brescia, ene Massimo Cellino. Dat was jammer, want het was Massimo Cellino die Balotelli eind vorig jaar, een paar dagen nadat die bij Hellas Verona het lijdend voorwerp van collectief en onpasselijk makend racisme was geworden (en vervolgens de winnende goal had gemaakt), ‘nero’ noemde. Sombertjes. Maar ook: zwart. Tamelijk onhandig uitgedrukt, maar ach: hij bedoelde het niet kwaad, en dan geeft het niet. Nog maar een paar weken geleden zei Cellino in een interview: ‘Dankzij Balotelli word ik voortdurend aangepakt in de media. Hij zet me voor schut.’