Het einde van een bewogen seizoen nadert voor Sem Steijn (22). De aanvallende middenvelder werd met zijn diepgang en doelgerichtheid een belangrijke schakel bij FC Twente, maar worstelde ook mee met vader Maurice. ‘Zijn vertrek bij Ajax was een opluchting.’
Dit verhaal is afkomstig uit het VI-weekblad. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
Vraag trainers en spelers van FC Twente naar een verklaring voor de goede prestaties, en de kans is groot dat gauw wordt verwezen naar het trainingsveld. Daar waar de toegenomen concurrentie het niveau heeft opgekrikt, waar Joseph Oosting en zijn staf de intensiteit hoog houden, en waar ook deze dinsdag op drie weken van het competitieslot nog verbeten, kleine partijtjes worden afgewerkt.
De wil om te winnen is groot, ook met het oog op het bord dat assistent-trainer Jeffrey de Visscher bewaakt: elke overwinning levert punten op voor de Speler van het Jaar-ranglijst. Robin Pröpper staat tweede, achter Lars Unnerstall die deze dinsdagochtend ook voor zijn eigen ploeggenoten amper te passeren is. ‘Naar zijn score gaan we komende weken nog wel even heel streng kijken’, grijnst De Visscher. ‘Een keeper kan zo’n klassement natuurlijk niet winnen.’
Na de lunch reageert Sem Steijn verbouwereerd als het onderwerp meteen ter sprake komt. ‘Ik wil dat bord niet eens zien’, bromt hij. Na een diepe zucht: ‘Zelf sta ik er heel matig voor. Daar gaan we het níét over hebben.’ Maar ook de Hagenaar noemt het trainingsniveau als sleutel tot de stabiele positie in subtop. ‘We gaan elke dag volle bak. Die rivaliteit is mooi, en de kwaliteit van de trainingen is hoog. We hebben gewoon een goede groep, dat zie je op de trainingen. We houden elkaar allemaal scherp. En dan zie je dat iedereen zich tijdens dit seizoen beter is gaan ontwikkelen. Voor veel spelers geldt: je traint zoals je speelt. Als ik de hele week goed bezig ben geweest met eten, trainen en herstellen, dan geeft me dat rust. En dan ga ik een wedstrijd in met het gevoel van: kom maar op.’
