Hoe is het om voetballer te zijn in het coronatijdperk? Hoe is het om weer voorzichtig het veld op te mogen? En hoe is het om een ambitieuze, aan verschillende clubs gelinkte speler te zijn terwijl de horizon is bezaaid met vraagtekens? Tobias Pachonik (25), rechtsback van VVV-Venlo, vertelt.
De afgelopen zeven weken bekroop hem soms een nostalgisch gevoel. Als Tobias Pachonik thuis in Mönchengladbach in zijn eentje een balletje stond hoog te houden of tegen een muurtje aan trapte, waande hij zich weer even de schooljongenversie van zichzelf. De meest primaire oefenvormen waren de enige manieren voor hem om zijn balgevoel een beetje op peil te houden. ‘In Duitsland was het simpelweg verboden om buiten af te spreken’, zegt de verdediger van VVV. ‘Dus even een balletje overtrappen met een vriend zat er niet in.’
Het waren lange weken voor Pachonik. Hij woont alleen, op een kilometer of zeshonderd kilometer van zijn ouders in Zuid-Duitsland. ‘Ik heb ze een paar keer opgezocht, met alle voorzorgsmaatregelen van dien. Maar ik heb mijn tijd toch vooral doorgebracht in en om mijn eigen appartement. Ik miste contact met andere mensen, maar ben wel iemand die zichzelf goed kan redden. Mezelf motiveren kost me gelukkig ook nooit zoveel moeite. Ik heb gedaan wat ik kon om zo fit mogelijk te blijven. Veel gefietst en gerend, vooral. Ook heb ik getraind met de gewichten die ik thuis heb liggen. Zo ben ik in vorm gebleven. Mijn gewicht is nog precies hetzelfde als op het moment dat het voetbal stil kwam te liggen.’
Hij nam zich voor zijn tijd zo nuttig mogelijk besteden. ‘En dat is me wel gelukt. Ik heb me in een reeks boeken verdiept. Oldschool papieren boeken ja, want ik maak graag aantekeningen onder het lezen. Ik ben geen type voor romans. Liever lees ik waargebeurde verhalen van mensen die iets hebben bereikt en probeer daar wat van op te steken. Of een wetenschappelijk boek, pakweg over de werking van het menselijk brein. Sinds een paar dagen ben ik in de ban van Thinking, Fast and Slow (internationale bestseller van psycholoog Daniel Kahneman, in Nederland verschenen als Ons Feilbare Denken, red.). Gaat over de manier waarop we beslissingen nemen. Heel interessant leesvoer, omdat ik weer allemaal dingen lees waarvan ik me eerder niet bewust was.’
Na de training zat ik twintig minuten in de auto met mijn bezwete kleren. Ik hoop dat ik die vieze lucht nog uit mijn wagen krijg
‘Ik heb een enorme drive om mezelf te ontwikkelen, als voetballer en als mens. Dus in zekere zin biedt deze rare tijd ook weer nieuwe mogelijkheden. Al mis ik het voetbal zeer en baal ik ervan dat we met VVV het seizoen niet normaal af hebben kunnen maken. Die teleurstelling wil ik ook meteen relativeren; al die mensen die door de ziekte zijn getroffen, de mensen wiens werk het is het leven van anderen te redden en de mensen die nu hun baan kwijt zijn of geen inkomsten van hun winkel, hotel of restaurant hebben: zíj mogen van zware tijden spreken. Ik tel mijn zegeningen. Ik woon in Noordrijn-Westfalen, een streek met ernstige coronacijfers, maar er is niemand van wie ik weet dat hij of zij het virus heeft gehad. Dan is klagen ongepast. Ik heb alleen maar een tijd niet kunnen voetballen.’