En zo eindigde het Eredivisie-avontuur van Excelsior op een kletsnatte dinsdagavond in Breda. Dat zou de conclusie moeten zijn na de 6-2 nederlaag tegen NAC althans. Maar play-offs doen vreemde dingen met mensen. Natuurlijk ging het over de redenen achter de fikse nederlaag, over de twee rode kaarten en over het hoekschoppen-trauma, maar bovenal probeerde men bij Excelsior op allerlei manieren uit te stralen dat het nog mogelijk was.
Een begrijpelijke reflex van een ploeg die met één been (of misschien wel anderhalf been) in de KKD staat, maar het kwam her en der wat geforceerd over. Het lijkt op hopen op iets dat onmogelijk is, maar dan is daar altijd die ene zin die alle vragen en bedenkingen overbodig maakt. ‘Dit zijn de play-offs, daarin kan alles.’
De verwijzingen naar de talrijke wonderlijke ontsnappingen die de play-offs de laatste jaren gebracht hebben, moesten zorgen voor hoop en vertrouwen. Play-offs en sensationele avonden met bizarre wedstrijdverlopen zijn er verantwoordelijk voor dat zelfs na een 6-2 in de heenwedstrijd de winnende club voorzichtig doet en de verliezende ploeg zich niet gewonnen geeft. Krankzinnigheid ten top natuurlijk, maar de historie bepaalt de toekomstverwachtingen. De Duitse ontknoping waar Bochum een thuisnederlaag met drie doelpunten verschil goedmaakte, kwam ter sprake. Maar een nederlaag met vier goals verschil goedmaken, terwijl ook nog eens zonder twee sterkhouders als Lance Duijvestijn en Arthur Zagré aangetreden moet worden. Dat lijkt te veel van het goede.
En bovendien tegen een tegenstander als NAC die in een nooit voor mogelijk gehouden flow verkeert waarin ze de Eredivisie nauwelijks meer kunnen ontlopen. Het lijkt allemaal wat te veel gevraagd. Excelsior moet in de spiegel kijken. Erkennen dat er in het seizoen en in deze finale te veel fout ging, vrezen voor een nog grotere leegloop dan die zich al aandiende, berusten in een terugval naar de KKD en ondertussen de komende dagen hardop uitspreken dat zich een wonder kan voltrekken komende zondag. Want dit seizoen kent nog één wedstrijd. Eentje die overbodig lijkt, maar nog gespeeld moet worden.
Het was absoluut aandoenlijk om te zien dat doelman Stijn van Gassel, verdediger Casper Widell en trainer Marinus Dijkhuizen overduidelijk hadden nagedacht over de woorden die ze wilden gebruiken om de hoop op een wonder aan te wakkeren. Wellicht tegen beter weten in, maar in ieder geval uitgesproken alsof ze het werkelijk meende`n. Toneelspel voor gevorderden of oprechte woorden? Een korte bloemlezing.
