Op 1 oktober voert de FIFA nieuwe spelregels in voor de transferindustrie. Zaakwaarnemers moeten een diploma hebben en de declaratiemogelijkheden worden ingeperkt. In de praktijk verloopt de lancering nogal rommelig. Niet alle topcompetities doen mee, de grootste managementbureaus ter wereld zijn naar de rechter gestapt en een warboel dreigt bij de winterse transferwindow.
Toen wijlen Mino Raiola in 2016 een miljoen of vijftig verdiende aan de transfer van Paul Pogba naar Manchester United, was voor de FIFA de grens bereikt. Gianni Infantino, voorzitter van de wereldvoetbalbond, begon aan verwoede pogingen om de dominante positie van de beroepsgroep in te perken. Hij vond de verdiensten van makelaars te hoog en analyseerde dat ze een te machtige positie innamen in de transferhandel — een business van zeven miljard euro per jaar.
Spelersmakelaar was de laatste jaren een vrij beroep waarvoor geen licentie nodig was. Nederland telde een stuk of vierhonderd tussenpersonen die zich voor een paar honderd euro inschrijfgeld registreerden bij de KNVB. De toplanden noteerden duizend tot tweeduizend bemiddelaars, al is het wel zo dat slechts enkele tientallen managementbureaus hoofdverantwoordelijk zijn voor de honderden miljoenen aan facturen die jaarlijks worden ingediend. De Engelse bond becijferde dat Premier League-clubs vorig seizoen 367 miljoen euro kwijt waren aan makelaars. Bij de eerste meting, in 2016/17, ging het nog om 201 miljoen. De toename van de makelaarskosten hield gelijke tred met de groei van de transferindustrie. Spelersmanagers ontvangen percentages over voetbalsalarissen en transfersommen. Doordat die gestaag stegen, profiteerden de makelaars mee. De beste dealmakers groeiden uit tot de rijkste figuren in het mondiale voetbal. Dankzij de mediagenieke verhalen van marktmeesters als horecazoon Raiola en ex-videotheekeigenaar Jorge Mendes, in combinatie met de vrij toegankelijke markt, ontstond een populair beroep waar een hoop gelukzoekers op af komen.