In de rubriek De Basis gaat Voetbal International op zoek naar bijzondere verhalen in het amateurvoetbal. Deze week over Wiljan Pluim (35), die na jaren Indonesische chaos is neergestreken in Epe.
Pluim mag dan wel weer in Nederland wonen, in Indonesië zijn ze hun held nog lang niet vergeten. ‘Dit is wel een vrij bizar verhaal’, lacht hij in zijn woonkamer. Hij pakt zijn telefoon en toont dat een Indonesische fan hem al meer dan duizend dagen op rij een berichtje stuurt. ‘Ik heb nu maar gezegd dat we een koffietje gaan drinken als ik weer in Makassar ben.’
Pluim speelde een half jaar geleden zijn laatste wedstrijd als prof voor het Indonesische Borneo FC. Hij werd mateloos populair in het Aziatische land, voornamelijk doordat hij meer dan zeven jaar lang PSM Makassar trouw bleef. Bij die club werd hij uitgeroepen tot beste speler van de competitie, won hij de beker, de landstitel en zijn rugnummer 80 zal nooit meer door een andere speler worden gedragen.
De Indonesische fans hadden vermoedelijk op grootse wijze afscheid van hem willen nemen, maar Pluim koos voor de Houdini-tactiek. ‘Ik heb het tegen de baas van de club gezegd en daarna ben ik eigenlijk gewoon het vliegtuig ingestapt.’ Het gemis van zijn vrouw en zoontjes werd hem te zwaar. ‘Die oudste begon een beetje met voetballen, maar daar kreeg ik niks van mee. Toen dacht ik: Het is mooi geweest.’
'Ik heb nog wel met een aantal mensen van de club besproken dat ik twijfelde om nog een jaar voor Vitesse te gaan voetballen. Ik wilde het ook wel voor niets doen'
In Indonesië kon hij niet ongestoord in een restaurant eten, nu woont Pluim temidden van de bossen van Epe. In de wei bij zijn buren lopen schapen en paarden. ‘De eerste weken zat ik thuis en zei ik wel tegen mijn vrouw: Dit is wel héél rustig allemaal. Maar nu vind ik het heerlijk, man. Het had allemaal wel wat daar, maar op een gegeven moment kreeg ik wel echt meer behoefte aan privacy en rust.’
