Chaos in de kleedkamer: mooi verhaal achter dé comeback van Liverpool

Het is voor Liverpool reden om op de eigen website nog maar eens uitgebreid terug te blikken. Een van de spelers van toen die aan het woord komt, is Djimi Traoré. Van alle mannen die op die historische avond in Istanbul op het veld stonden, was de in Frankrijk geboren international van Mali waarschijnlijk de minst bekende. Maar de 1 meter 91 lange verdediger speelde een opmerkelijke rol in die memorabele finale op 25 mei 2005.

Traoré kreeg na de voor Liverpool desastreuze eerste helft, waarin AC Milan door een vroeg doelpunt van Paolo Maldini en twee treffers vlak voor rust van Hernán Crespo met 3-0 de leiding nam, van manager Rafael Benítez aanvankelijk namelijk te horen dat hij kon gaan douchen. Maar vijftien minuten later liep de 25-jarige verdediger tóch weer het veld op, om uiteindelijk de volledige 120 minuten vol te maken.

Het was tijdens de rust dan ook een chaos in de kleedkamer, vertelt Traoré. 'Djimi, shower', kreeg hij te horen van Benítez. 'Ik begon al mijn kleren uit te doen en te gaan douchen, maar die zette ik niet aan. Ik stond daar gewoon, zo teleurgesteld was ik. Maar alles ging zo snel. Ik had niet eens tijd om shampoo op te doen, voordat Pako (assistent-coach Ayestaran, red.) me op de schouder tikte en zei: "Djimi, je speelt weer."'

Wat was er gebeurd? Benítez kwam er achter dat Steve Finnan door een blessure niet verder kon. En dus was het de Ierse rechtsback die plaats moest maken voor de Duitse middenvelder Dietmar Hamann en kon Traoré zijn Liverpool-tenue en zijn schoenen weer aantrekken en vormde hij na rust de driemansdefensie met Jamie Carragher en Sami Hyypiä, waar hij in de eerste helft nog de linksback was in een viermansdefensie.

Nachtmerrie
Die tactische wijziging was het antwoord van Benítez op de formatie van Milan, dat het Liverpool met twee aanvallers - Andriy Shevchenko en Crespo - en daarachter één nummer 10 - Kaká - in de eerste helft ontzettend lastig had gemaakt. 'Het was een formatie die we niet gewend waren', herinnert Traoré zich. 'Dat kon je de eerste 45 minuten terug zien, we hadden het moeilijk. Het was een nachtmerrie, vooral voor mij.'

En die leek dus te gaan eindigen met een wissel, maar werd alsnog een ongelooflijk mooie droom toen Traoré na die verwarrende vijftien minuten toch weer het veld op mocht. Met de opbeurende woorden van Benítez in het achterhoofd. De Spaanse manager had het nog niet opgegeven. 'De laatste woorden van Rafa waren: "Je weet het nooit. Als we in de eerste tien minuten scoren, kunnen we de wedstrijd nog omdraaien."'

'Als speler denk je op dat moment: Yeah, whatever.' Maar na de aansluitingstreffer in de 54ste minuut van Steven Gerrard, die in de tweede helft een groot deel als wingback speelde aan de rechterkant, ging het hard. Twee minuten na de rake kopbal van de Liverpool-captain schoot ook invaller Vladimir Smicer raak en na een uur was de comeback al compleet toen Xabi Alonso in twee instanties scoorde uit een penalty.

Mede door een miraculeuze save van doelman Jerzy Dudek in de verlenging, op een inzet van dichtbij van Shevchenko, mondde de finale uit in strafschoppen. 'We waren uitgeput na een bizarre wedstrijd met allerlei verschillende emoties', blikt Traoré terug. Wat Benítez toen deed, vond de verdediger slim. 'Het is niet alsof hij al een lijstje met penaltynemers had, maar hij vroeg aan elke speler of hij een penalty wilde nemen.'

Zelf twijfelde de Spanjaard toen al niet meer aan de goede afloop, vertelt hij zelf op de website van Liverpool. 'Ik had veel vertrouwen in onze voorbereiding en in Jerzy Dudek en onze keeperstrainer Ochoterena.' Samen hadden ze de penalty's van Milan grondig bestudeerd. 'Er had van alles kunnen gebeuren, maar ik was vol vertrouwen vanwege het werk dat achter de schermen was verricht en waar weinig mensen van wisten.'

Gekkenhuis
Benítez' voorgevoel klopte. Dudek stopte de penalty's van Andrea Pirlo en Shevchenko en bezorgde Liverpool de Champions League. Een groot gekkenhuis barstte los. 'We konden het niet geloven. We hadden iets bizars geflikt', vertelt Traoré. 'Maar het meest iconische was toen we terugkeerden in Liverpool. Er waren zoveel mensen op straat, dat had ik als kind alleen gezien toen Frankrijk in 1998 het WK won. Maar dat was het WK.'

De gewonnen Champions League-finale maakte in Liverpool dus hetzelfde los. Traoré zal het nooit meer vergeten. 'Toen we dat zagen, wisten we dat we iets ongelooflijks hadden gepresteerd. En als je die finale nu weer zit, de emoties ziet, geweldig. Als mensen tegen mij over voetbal beginnen, is die Champions League-finale nog steeds het enige waar ze over praten. Ze zullen die finale zich voor altijd blijven herinneren.'

• Meer over

• D. Traoré
• Liverpool
• UEFA Champions League 2019/2020