Collins John: volmaakt gelukkig op de amateurvelden na abrupt einde loopbaan

Collins John loopt aan het begin van de avond de kantine binnen van SC Buitenboys in Almere. Hij draagt een blauw trainingspak van de club en is hier tegenwoordig meerdere dagen per week te vinden ‘Ik woon om de hoek en ben gewoon gek van voetbal’, lacht hij. Op deze donderdag geeft hij eerst training aan een groep jonge spitsen. Daarna moet hij zelf aan de bak met het eerste elftal.

Hij heeft een bijzondere carrière achter de rug. John was een veelbelovend talent en vertrok op jonge leeftijd van FC Twente richting de Premier League. De piepjonge spits schoot als een komeet de lucht in bij Fulham. Uiteindelijk speelde hij 95 Premier League-duels, waarin hij twintig keer scoorde. In 2004 kwam hij onder bondscoach Marco van Basten zelfs twee keer uit voor Oranje.

Na het vlammende begin ging het mede door blessures een stuk minder voortvarend in het vervolg van zijn loopbaan. Na onder meer een verhuurperiode aan NEC en een jaartje bij Roeselare belandde hij in 2010 bij de Amerikaanse club Chicago Fire. ‘Daar kreeg ik midden in de nacht een keer last van hartkloppingen’, vertelt hij op het kunstgras van Buitenboys. ‘Uit paniek belde ik mijn moeder op en zei ik: Dit is misschien wel de laatste keer dat ik je spreek.’

Na vele onderzoeken werd de oorzaak van zijn probleem gevonden: er zat een tumor op zijn slokdarm. In overleg met zijn familie besloot hij terug te keren naar Nederland. Hij werd weer kerngezond en voetbalde nog in verre oorden van Azerbeidzjan tot Iran, maar hij besefte vanaf dat moment dat er zaken in het leven belangrijker zijn dan voetbal. Op zijn 29ste zette hij definitief een punt achter zijn carrière.

Een paar jaar later liep Johns vriendin stage. Haar stagebegeleider was jeugdtrainer bij Buitenboys en kreeg op een gegeven moment door wie haar vriend was. Hij vroeg of John zin had om een keer naar de club te komen om een team te motiveren dat bijna alles verloor. John wilde wel een keer een training verzorgen voor de Almeerse jeugd. ‘Ik raakte meteen verliefd en heb deze club nooit meer verlaten’, zegt hij. ‘Het was geweldig om bij die kinderen een glimlach op hun gezicht te zien.’ Voor John er erg in had, was hij trainer van het elftal.

Door de jaren heen trainde hij verschillende jeugdteams bij de club. Er kwamen herinneringen boven uit zijn eigen tijd als pupil in het amateurvoetbal. ‘Mijn moeder had vroeger geen geld om voetbalschoenen voor me te kopen’, zegt hij. De kleine John kreeg destijds schoenen van een trainer. ‘Nu kocht ik zelf schoenen voor sommige van die jongens.’ Hij klopt zichzelf er niet mee op de borst en zegt tussen neus en lippen door dat hij ook weleens geld heeft bijgelegd voor de contributie van sommige spelers.

Hij raakte compleet verslaafd aan het werken met die jonge gasten en kon het moeilijk loslaten. ‘Op een gegeven moment was ik er dag en nacht mee bezig’, zegt hij. Hij bouwde een hechte band op met zijn spelers en werd ook regelmatig gebeld over thuissituaties of voor relatieadvies. ‘Als ik op zaterdag verloor met mijn team, sliep ik drie dagen niet. Het weekend hoort gezellig te zijn, maar voor mij was het soms twee dagen de hel. Dan was ik écht chagrijnig. Toen merkte ik wel: dit slaat een beetje door.’

Doordat hij steeds vaker in de kantine rondliep en soms tijdens een training zelf nog weleens een bal tegen de touwen schoot, kreeg hij steeds meer verzoeken om ook in het eerste elftal te komen voetballen. Hij hield het jaren af, maar op een gegeven moment kon hij de lokgroep niet weerstaan. Na één training wist hij genoeg: hij wilde zelf weer razen over dat veld. In zijn eerste officiële wedstrijd kwam hij acht minuten voor tijd in de ploeg met een achterstand van 4-2. Na het laatste fluitsignaal hield Buitenboys toch een punt over aan het duel. Beide treffers kwamen op naam van John.

Dat gevoel na een goal had hij toch wel enorm gemist. Hij deed een stapje terug als jeugdtrainer en ging zelf weer vol aan de slag. Nu maakt hij de ene na de andere treffer in de Derde Klasse. Onlangs stond hij een keer twee wedstrijden droog en dan kan de frustratie hoog oplopen bij de oud-prof. Ook hier sliep hij twee nachten slecht van en op de training zei hij tegen zijn coach: ‘Als ik zaterdag niet scoor, stop ik er echt mee.’ Hij was bloedserieus. Gelukkig maakte hij dat weekend een intikker. Een week later spoot hij champagne door de kleedkamer vanwege het periodekampioenschap.

Tegenwoordig is hij ook spitsentrainer en in de loop van deze avond gaat hij nog even aan de slag met drie aanvallers. ‘Bij een corner praat ik zelf altijd tegen de bal’, vertelt John. ‘Dan zeg ik: Kom naar me toe. Vooraf moet een spits in zijn hoofd al afspelen wat er gaat gebeuren. Vaak komt hij dan ook voor je voeten en kun je scoren.’ Onlangs maakte een van de spitsen met wie hij intensief werkt een hattrick. Bij die goals bracht de jongen zijn tips in de praktijk. Hij wees vervolgens naar John langs de zijlijn. ‘Dat doet heel veel met me. Dan krijg ik een bepaalde injectie door mijn lichaam en denk ik: Nu gaan we samen aan ons volgende target werken.’

Als de spitsen even later naar binnen gaan, komen de ploeggenoten van John het veld op. Er staat nog een training voor John op het programma. Tijdens de oefeningen lacht John constant het spleetje tussen zijn tanden bloot. Hij is geen prof meer en wat jaartjes ouder, maar één ding blijft hetzelfde: geef John een bal en hij is gelukkig.

• Meer over

• C. John