De Chelsea-machine: genadeloos, effectief, soms briljant

De beste elftallen zijn de elftallen waarbij alles helder en logisch aanvoelt. Bij Leicester City klopte vorig seizoen op de een of andere manier alles. Bijna elke week stonden dezelfde spelers op het veld. In het geval van Chelsea is het dit seizoen niet anders. Het team kun je uit het hoofd opdreunen en in gedachte zie je de spelers doen wat ze moeten doen.

Courtois op doel.

Azpilicueta, David Luiz en Cahill de fundering.

Moses, Kanté, Matic en Marcos Alonso bewegen op het middenveld mee met de bal. De longen van het team. Ze zetten druk, ze halen de ruimte uit het spel van de tegenstander en andersom creëren ze ruimte.

Pedro, Diego Costa, Hazard de drie musketiers voorin. Een mix van vele kwaliteiten.

Willian en Fàbregas de vaste reserves.

Het is de optelsom van een kampioensploeg. Antonio Conte heeft een geraamte neergezet met lopers, controleurs, bewakers, dribbelaars en doelpuntenmakers. Ze vullen elkaar aan, maken elkaar sterker en vormen een collectief dat elke wedstrijd lijkt te beginnen met het idee dat een 3-0 achterstand goedgemaakt moet worden. Dat is de Conte-factor.

Conte legt een kleine honderdtwintig kilometer per duel af, het totaal van de elf op het veld.

De intensiteit waarmee wordt gevoetbald is hoog. De handtekening is van de man die in zijn coachvak staat. Of anders gezegd: die in zijn eentje in het coachvak de hele wedstrijd synchroon meebeleeft. Hij woont in de wedstrijd. Conte legt een kleine honderdtwintig kilometer per duel af, het totaal van de elf op het veld. Het lijkt wel of hij de voetballers als een poppenspeler aan een imaginair touwtje heeft. Hij schreeuwt, hij wijst, hij stuurt, soms met twee handen tegelijk, hij kopt, hij schopt, scheurt af en toe uit zijn broek en juicht na doelpunten als een fan. Zo dook hij dit seizoen meerdere keren het publiek in, deelt hij high fives uit en kun je talloze foto's op een rijtje zetten waaruit je de volgende conclusie kunt trekken: Conte balanceert als trainer op de rand van de waanzin. De passie spat van de beelden. De bek wijd opengesperd.

Als je goed luistert hoor je ook continu de stem van de Italiaan. Zijn hele lijf beweegt niet alleen, hij begeleidt al zijn bewegingen ook vocaal. Press, press, press! Go, go, go! Hij hamert zijn boodschap naar binnen. Er is geen ontsnappen aan. En wie niet loopt, wie niet meedoet, wie niet werkt, die haakt vanzelf af. De Chelsea-machine is meedogenloos.

Kampioensploegen zijn de ploegen waarbij de vuile meters niet worden verwaarloosd. Bij Chelsea viel de puzzel niet direct in elkaar. Het duurde een paar speelronden voordat Conte zijn formatie goed op het veld had staan. Een 3-0 nederlaag bij Arsenal begin oktober luidde het begin in van wat zou uitmonden tot de kampioensformule. De veelbesproken 3-4-3 kreeg in de tweede helft van die wedstrijd vorm. Nadien won Chelsea dertien competitiewedstrijden op rij en verloor het voor het eerst weer punten uit bij Tottenham Hotspur op 4 januari.

Dat Chelsea als serieuze titelkandidaat genoteerd moest worden kwam begin november uit tegen Everton. De ploeg van Ronald Koeman werd met 5-0 afgedroogd, met drie treffers in de eerste helft. Het duel was een openbaring omdat alles aan Chelsea-zijde klopte. De West-Londenaren speelden een bijna perfecte wedstrijd. Druk zetten, aansluiten, looplijnen afsluiten, tegenstander opsluiten, inzakken, veld verkleinen, veld vergroten. The Toffees waren kansloos. De conclusie van Koeman na afloop: 'They showed us a big lesson in every aspect of football'. Je kunt die uitspraak op het hele seizoen plakken.

Vedettes zijn waterdragers, waterdragers zijn vedettes

De elf van Chelsea maken elkaar sterker omdat ze allemaal uitblinken in hun eigen specialisme. Conte zag iets in de bijna vergeten Victor Moses dat anderen niet zagen. Hij is erin geslaagd individuen als één geheel te laten denken. Verdedigen, aanvallen, het gebeurt allemaal als ploeg, in dezelfde frequentie. Vedettes zijn waterdragers, waterdragers zijn vedettes.

Het refrein van Chelsea: hard work. Het ligt voorop de lippen van Conte. Spelers die met hem hebben gewerkt zullen hem niet snel vergeten. Of je nu Gianluigi Buffon, Andrea Pirlo of Diego Costa heet. Er is slechts één basisvereiste: hard work.

Een winnaar bereidt zich altijd bescheiden voor op de eerstvolgende nederlaag. De eerstvolgende wedstrijd dus. Nooit denken dat je er al bent. Het is precies wat Conte een paar dagen geleden zei na de 3-0 zege op Middlesbrough. En wat hij zei na de andere 26 overwinningen van dit seizoen. West Bromwich Albion-uit. Lastig, oordeelde Conte.

Afgelopen maandagavond hield de dochter van de trainer een canvas vast op de tribune. The Confather stond er als variatie op de bekende filmtrilogie. Het meisje heet overigens Vittoria.

• Meer over

• Chelsea
• Premier League 2016/2017
• West Bromwich Albion - Chelsea (0-1)