De eeuwige pijn van Adriano: 'Ik ben de grootste verspilling van de voetballerij'
Adriano was piepjong, toen hij bij de beste spitsen van de wereld hoorde. De bonkinge aanvaller hoorde bij Internazionale bij de Europese elite. Toch stortte zijn carrière helemaal in. Nu heeft de Braziliaan een boekje opengedaan over zijn jeugdzondes.
In een ontroerende monoloog via The Players Tribune doet Adriano zijn verhaal. Het verhaal van een wonderbaarlijke Goddelijke Kanarie, die langzaamaan zijn vleugels kwijtraakte. 'Ik ben de grootste verspilling uit de geschiedenis van het voetbal. Ik heb mezelf de vergetelheid ingedronken', schreef de aanvaller.
Na zijn entree in de internationale top werd Adriano nog bestempeld als L’Imperatore, ofwel De Keizer. Hij verdween echter terug de favela’s in, in een gevecht met de fles. 'Ik raakte in een diepe depressie, nadat mijn vader in 2004 plotseling stief. Ik was op een kerstdiner in het huis van Clarence Seedorf, maar overmand door verdriet vertrok ik naar huis. Ik had heimwee. Huilend dronk ik in één keer een fles wodka leeg.'
Veel mensen snappen het niet, waarom ik de glorie van de stadions verliet om in mijn oude buurt te gaan zitten met een fles drank, op weg naar de vergetelheid’, legde Adriano uit. 'Maar dat was het enige dat ik op dat moment wilde. Ik kan op die beslissing nooit meer terugkomen.'
Zoektocht door Braziliaanse politie
'Ik weet nog dat ik Inter ontvluchtte, Italië verliet, zonder iets te zeggen', memoreert Adriano aan de gitzwarte tijd. 'Ik ben drie dagen de favela’s doorgegaan. Niemand heeft me gevonden. Ik werd als vermist opgegeven. Maar in de favela zagen ze me. Alleen daar is één regel: je verraadt niemand. Dus ook mij niet.'
Heel Italië stond op de kop, weet Adriano nog. 'De politie in Rio de Janeiro voerde zelfs een reddingsactie uit. Om me te redden. Iedereen dacht dat ik ontvoerd was. Maar voor mij voelde het als vrijheid. Weg uit de schijnwerpers. Ik was thuis in de favela’s. Ik was daar niet voor de drank, voor de drugs of vrouwen. Ik wilde vrede in mijn hoofd.'
Verloren van de fles
Uiteindelijk kwam Adriano niet meer uit de strijd met de fles. 'Inter deed alles om me te redden. Roberto Mancini, José Mourinho. Ik huilde op hun schouders. Maar ik kon niet meer opbrengen wat ze van me vroegen. Dan bleef ik gezond, werkte ik hard en dronk ik niet meer. Maar altijd kwam er die terugval. Ik kon er niet van winnen.'
'Ik ben de grootste verspilling in het voetbal', is Adriano jaren later bikkelhard voor zichzelf. 'Ik heb mezelf de vergetelheid in gedronken. Ik houd er niet van om uitleg te geven. Maar dit is de uitleg. Ik drink nog steeds. Omdat ik de belofte die ik was dan kan vergeten. Hoe ouder ik word, hoe meer pijn het doet. Ik leef in een razende woestenij.'
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login