De kleine dingen maakten Carlo de Leeuw een groot mens

Als hij geen zin had om te trainen, zei Nicolai Jørgensen onlangs, was er altijd nog Carlo. Een blik van verstandhouding, een knipoog, een lach en hij kon er weer tegenaan. 'Carlo maakte het gewoon leuker.'

De spits was eind vorig jaar nog langs geweest bij de materiaalman van Feyenoord die ernstig ziek thuis zat. Hij was net opa geworden, Jørgensen vader, dus ze hadden tenminste nog wat leuks om over te praten, in plaats van die rotziekte. Het was zelfs gezellig geweest, er werd gelachen, zoals er met Carlo de Leeuw altijd wel wat te lachen viel. Niet alleen Jørgensen liet wat van zich horen. Meer spelers hielden contact met hun materiaalman, doordat hij meer voor ze was dan de man die ervoor zorgde dat de shirtjes op tijd in de kleedkamer lagen. Carlo was gewoon een van hen.

Carlo de Leeuw is eigenlijk altijd voetballer gebleven. Hij speelde voor Excelsior, daarna Feyenoord, groeide uit tot clubicoon bij SC Cambuur, vertrok even naar FC Volendam en sloot af bij FC Eindhoven. Hij was een sierlijke, technisch begaafde aanvaller die wellicht meer uit zijn carrière had kunnen halen, maar hij vond het leven buiten het voetbal net zo belangrijk. Zijn loopbaan leverde hem in ieder geval een waardevol iets op: hij kende de kleedkamer van binnen en buiten en daarmee ook de voetballers. Dat zou nog goed van pas komen, toen hij in 2000 materiaalman werd bij Feyenoord. Een telefoontje naar Sjaak Troost en het was geregeld. Een leven als verkoper van zonneweringen was niks voor Carlo. Hij miste het voetbal en dan vooral de kleedkamer, de humor, de jongens. Materiaalman was een job die hem paste als een handschoen.

Met voetballers had hij een natuurlijke klik en niet omdat hij ze in alles hun zin gaf. Carlo was van de oude stempel. Toen John Guidetti voor een wedstrijd korte mouwen over een thermoshirt aantrok, vertelde De Leeuw hem dat dit zo niet kon bij Feyenoord. Zag er niet uit, even normaal blijven doen. Guidetti, grote bek, klein hartje, luisterde altijd naar Carlo. Maar verder liet hij spelers vooral in hun waarde, ook al zag hij dat met de tijd het gedrag veranderde. Er werd niet meer gekaart, de koptelefoons kwamen, alles werd individualistisch, maar nooit klaagde hij. Rode schoenen, blauwe schoenen, tatoeages, gekke kapsels. Carlo draaide een sjekkie, blies een wolk rook de lucht in en zei: 'Het is, zoals het is.'

Door dat karakter lag hij dus goed bij spelers. Natuurlijk, met de een had hij een betere verstandhouding dan met de ander, maar altijd was er wederzijds respect. Om die reden haalde Bert van Marwijk hem later bij Oranje. Het is veelzeggend dat Wesley Sneijder na afloop van het WK in Zuid-Afrika met de pet rond ging om voor de staf een mooi cadeau te kopen. Dat horloge had voor Carlo de Leeuw veel waarde. Niet vanwege de prijs of het merk, het was vooral het gebaar, dat een van de grote sterren van Oranje, een van de beste spelers ter wereld bovendien, hem zo waardeerde. Maar Sneijder op zijn beurt herkende iets in Carlo de Leeuw wat blijkbaar een zeldzaamheid is in het voetbal. De materiaalman bleef onder alle omstandigheden gewoon zichzelf.

Het was raar dat De Leeuw afgelopen zomer ontbrak tijdens het trainingskamp van Feyenoord in Oostenrijk. Letterlijk en figuurlijk miste Feyenoord iets. Al snel bleek maar weer dat kanker niet kijkt naar hoe aardig iemand is. De Leeuw streed een strijd die hij niet meer kon winnen. Vandaag overleed hij, 59 jaar pas, op de dag dat Feyenoord speelt in en tegen Heerenveen voor de beker. Vanavond zullen de shirts gewoon klaar liggen, het materiaal zal in orde zijn. Zo gaat dat in het leven, iedereen is vervangbaar. Maar Nicolai Jørgensen weet dat als hij weer een keer geen zin heeft in trainen en zichzelf naar de club sleept, hij die knipoog en glimlach voor altijd zal moeten missen. Het waren de kleine dingen die Carlo de Leeuw tot een groot mens maakten. In het vocabulaire van de kleedkamer: een wereldgozer.

• Meer over

• Feyenoord
• Nederland